Welcome

Εδώ θα βρείτε σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες, ανησυχίες και πολύ στρες. Έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα.

Τις μεγάλες αντιθέσεις και τα αντικρουόμενα συναισθήματα.

Εδώ θα βρείτε παιδικές φαντασιώσεις και την βαρβαρότητα του ρεαλιστμού που βιώνει κανεις, όταν μεγαλώσει.

Όλα εδώ, με μπόλικη χρυσόσκονη, τυλιγμένα με ζάχαρη, με γεύση γλυκό κεράσι, με μυρωδιά τριαντάφυλλου και βανίλιας. Όλα εδώ, σε ένα ποτήρι, να τα πιείτε και να ευχαριστηθείτε.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο τον δικό μου.

17 Μαΐ 2015

Οι δέσμιοι των Δεσμών

Όσοι είστε πάνω από τριάντα χρονών και αναλογιστείτε την εποχή και τον τίτλο που δημοσιεύω αυτό το κείμενο, σίγουρα θα καταλάβατε ότι το θέμα μου, δεν είναι άλλο από τις πανελλήνιες εξετάσεις και τον τρόπο εισαγωγής στα πανεπιστήμια.

Είχα την ατυχία, να ανήκω σε μία γενιά που έπρεπε να δώσει τις λεγόμενες πανελλήνιες εξετάσεις ακολουθώντας μία εκ των τεσσάρων Δεσμών. Κάθε Δέσμη και μία άλλη ιστορία, κάθε παιδί και ένα ρομπότ ρυθμισμένο στον αυτόματο, με μηχανικές κινήσεις, με λέξεις από την έκφραση-έκθεση, βασίλισσα η παπαγαλία στον θρόνο της απομνημόνευσης. Και όποιος είχε γερά νεύρα άντεχε στην πίεση και στο άγχος.

Αν θέλω να θυμηθώ την χειρότερη μου εποχή, ήταν η τρίτη Λυκείου. Όταν τελείωνε το σχολείο έτρεχα στο φροντιστήριο και όταν τελείωνε το φροντιστήριο, έπρεπε να διαβάσω όλα τα υπόλοιπα μαθήματα, συν την παπαγαλία της ιστορίας και της πολιτικής οικονομίας που έπρεπε να μάθω όπως ακριβώς τα είχε γράψει η συγγραφική ομάδα του υπουργείου παιδείας. Δεν έπρεπε να ξεχάσω ούτε το κόμμα, ούτε και το περιεχόμενο των παρενθέσεων και των αγκύλων αν ήθελα να επιτύχω.

Και οι σειρήνες ήταν πολλές... Το άνθος της ηλικίας μου και οι ορμόνες μου που έκαναν ένα ξέφρενο πάρτυ, τα φλερτ που άφησα πίσω μου, τα γλέντια και τα ξενύχτια που τους έκλεισα ερμητικά την πόρτα. Οι βόλτες και η ανεμελιά της εφηβείας. Φορτώθηκα ένα άγχος και μία ευθύνη, χωρίς να το θέλω και χωρίς να το ζητήσω. Η επιτυχία ήταν μονόδρομος και τα τέσσερα μαθήματα ήταν το διαβατήριο προς εκεί.

Η μέρα των εξετάσεων φάνταζε κάτι μακρινό. Σαν έναν τυφώνα που σαρώνει στο διπλανό κράτος και λες "δεν θα περάσει από εδώ" όμως όσο περνούσαν οι μέρες και οι μήνες ο "τυφώνας" έφτασε και στην δική μου ζωή. Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και όλα τα μέσα εκείνης της εποχής, είχαν συνωμοτήσει και το αποκλειστικό θέμα συζητήσεων ήταν οι Πανελλήνιες.

Πάρε τονοτίλ για έξτρα ενέργεια, πάρε βιταμίνες για έξτρα αντοχή, πάρε αυτό το σιρόπι για να διώξεις το άγχος κοκ. Εγώ πήρα τα πόδια μου και πήγα στο σχολείο, έγραφα τα μαθήματα σαν ένα καλοκουρδισμένο ρομποτάκι. Δεν σκεφτόμουν  αν θα περάσω, δεν σκεφτόμουν καν το ενδεχόμενο της αποτυχίας σκεφτόμουν μόνο την μεγάλη φυγή...

Σκεφτόμουν μόνο ότι δεν θα έβαζα ξανά τον εαυτό μου σε τέτοια δοκιμασία, σκεφτόμουν μόνο ότι θα ακολουθήσουν ανέμελα χρόνια. Και τα ανέμελα χρόνια ήρθαν και πέρασαν σαν σφαίρα, χωρίς να το καταλάβω. Μπορεί να μην χρειάστηκε τόσο επίπονη παπαγαλία στο πανεπιστήμιο, αλλά το διάβασμα ήταν αντίστοιχα πολύ.

Και είναι τέσσερα χρόνια μόνο, τέσσερα χρόνια γαμώτο και μετά η αποφοίτηση. Δεν ήθελα να είμαι αιώνια φοιτήτρια αλλά όπως αποδείχτηκε μέχρι στιγμής οι σπουδές μου δεν έχουν τελειώσει.

Και εκεί που νόμιζα ότι το στρες και το άγχος το μεγάλο, το είχα περάσει στις Πανελλαδικές το ηθικό μου καταρρακώθηκε όταν ήρθε η ώρα για να βγω στην αγορά εργασίας. Έχω δουλέψει σε πολλές επιχειρήσεις δημόσιες και μη. Έπιασε και η κρίση, η ανεργία έφτασε στο 35% και τελικά αυτό το άγχος και το στρες δεν συγκρίνονται με αυτό των εξετάσεων.

Όσοι είστε πάνω από τριάντα με καταλαβαίνετε. Η γενιά μου πέρασε απίστευτα "βασανιστήρια" για να μπει σε ένα άθλια Ελληνικό Πανεπιστήμιο, για να καταλήξει στην καλύτερη των περιπτώσεων να δουλεύει τετράωρο, για διακόσια ευρώ, ανασφάλιστη.

Σκοπός μου δεν είναι να θίξω τους υπεύθυνους που μας φέραν ως εδώ, αλλά κατέληξα ότι συμφωνώ και εγώ με την άποψη ότι η Ελλάδα, "τρώει" τα παιδιά της. Και αν εσείς που διαβάζετε αυτό το κείμενο είστε δεκαοκτώ χρονών και έχετε την δυνατότητα, φύγετε, φύγετε στο εξωτερικό, αν θέλετε να δουλέψετε σκληρά και να κάνετε κάτι καλύτερο για τους εαυτούς σας και το μέλλον σας.


Εγώ είμαι εδώ και έχω κολλήσει εδώ, γιατί εξακολουθώ να είμαι ρομαντική και να τρέφω ελπίδες, ότι σε αυτήν την χώρα, μία μέρα θα ξημερώσει μία άσπρη μέρα