Big brother, x-factor, Greek idol και άλλοι πολλοί… ήρωες!

Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν από δύο χρόνια. Δεν έχω μετανιώσει ούτε για μία λέξη από αυτά που έχω γράψει. Το δημοσιεύω ξανά εδώ για να το θυμηθούμε πάλι και γιατί η επόμενη ανάρτηση μου θα είναι μία έκπληξη σχετικά με τους μικρούς ήρωες της καθημερινότητας μας. Απολαύστε υπεύθυνα!

Καλώς ή κακώς μεγάλωσα στην εποχή που τα «ριάλιτι» είχαν και έχουν την τιμητική τους. Είμαι τέκνο εκείνης της γενιάς, που την πρωτοχρονιά του 2004 -αν δεν κάνω λάθος- (αν κάνω, σας παρακαλώ διορθώστε με) την πέρασαν με την αγωνία αν θα βγει ο Τσάκας ή ο Πρόδρομος έξω από το σπίτι του Βig brother!!!

Εγώ ακόμα θυμάμαι την Μαίρη Σκόρδου, την Καλομοίρα, την Δώρα και τις απελπισμένες τους προσπάθειες να γίνουν διάσημες τραγουδίστριες και παρουσιάστριες. Το κακό για μένα δεν είναι ούτε τα ριάλιτι ούτε οι συγκεκριμένοι κύριοι και κυρίες. Το κακό για μένα είναι  όταν αυτοί οι άνθρωποι γίνονται πρότυπα για μας τους νέους.

Δεν θέλω να το σκέφτομαι όταν βλέπω άτομα της ηλικίας μου να προσπαθούν να μοιάσουν σε αυτούς τους τύπους. Σχεδόν απελπίζομαι για το μέλλον αλλά και για την υστεροφημία της  γενιάς μου! Μα καλά, έχουμε και ένα «όνομα» σ αυτήν την κοινωνία....

Οι πιο παλιοί έχουν να περηφανεύονται ότι έζησαν στα χρόνια του πολέμου και ότι πέρασαν πολλές στερήσεις και βασανιστήρια γι αυτό και έγιναν σωστοί άνθρωποι. Οι πιο καινούργιοι έχουν να λένε ότι έζησαν την εποχή του Πολυτεχνείου και ότι εγκαθίδρυσαν την Δημοκρατία στην Ελλάδα.

Εμείς σαν γενιά γιατί θα υπερηφανευόμαστε στα παιδιά μας; Για την Τατιάνα; Για τον Σάκη; Για την Ευγενία; Για την κα Αργυρό την μαγείρισσα; Ποιο είναι το κατόρθωμα μας ρε παιδιά; Τόσο πάτο έχουμε πιάσει; Τόσο πολύ έχουμε βουλιάξει λοιπόν;  Αν ρωτήσετε εμένα θα σας πω όχι.

Υπάρχουν κάποια παραδείγματα ανθρώπων –νέων- που αγωνίζονται, με τον δικό τους ξεχωριστό και ήσυχο τρόπο ώστε, εμείς αύριο, να είμαστε υπερήφανοι για την γενιά μας. Ξέρω δύο από αυτούς, αλλά φαντάζομαι ότι είναι πολλοί περισσότεροι. Απλώς, τυγχάνει να μην τους γνωρίζω.

Φυσικά αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε αυτούς τους ανθρώπους. Τους το χρωστάω σαν ένα ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης και ενός τεράστιου «ευχαριστώ» που είχα την τιμή να συνεργαστώ μαζί τους.

Ο πρώτος κύριος για τον οποίο θα ήθελα να σας μιλήσω είναι ο κος Δημήτρης Τσίγκος. Ήταν το «αφεντικό» μου όπως λέω εγώ, ή ο «συνεργάτης» μου, όπως υποστηρίζει εκείνος, όταν δούλευα για την εταιρία του, την Virtual Trip LTD. Η εταιρία αυτή έχει αντικείμενο την ανάπτυξη λογισμικού ή πιο απλά, δραστηριοποιείται στον χώρο της πληροφορικής.  

Ο κος Τσίγκος έφτιαξε αυτήν την εταιρία όταν ήταν ακόμα φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Μέσα σε μια δεκαετία έχει αναπτυχθεί τόσο που απασχολεί έναν μεγάλο αριθμό ατόμων, ενώ έχει σημαντική παρουσία σε πολλές χώρες του εξωτερικού.

Σκοπός μου δεν είναι να σας μιλήσω για την εν λόγω εταιρία, αλλά για το ήθος και τον χαρακτήρα αυτού του ανθρώπου. Πότε δεν αισθάνθηκα -όσο δούλεψα εκεί- ότι είναι το αφεντικό ο «μπαμπούλας» ποτέ δεν με διέταξε να του βάλω καφέ και ας ήμουν μια απλή υπάλληλος, ποτέ δεν καθάρισα οτιδήποτε, ποτέ δεν τον θυμάμαι να θυμώνει.

Το μόνο που θυμάμαι είναι να δουλεύει ώρες ατελείωτες χωρίς να παραπονιέται ή να προβληματίζεται.  Το μόνο που τον ανησυχούσε ήταν πόσο μπορεί να βλάψουν τόσοι πολλοί καφέδες!

Κάθε φορά που μιλούσε μαζί μας πάντα κάτι καινούργιο μαθαίναμε, πάντα ήταν η λύση στα προβλήματα μας.  Πάντα ήταν πρόθυμος από το να μου δείξει πως βάζουμε ένα φίλτρο στο Excel μέχρι να μας ορίσει την στρατηγική πωλήσεων  που θα έπρεπε να αναπτύξει το τμήμα μας.

Τώρα που δεν δουλεύω πια εκεί νομίζω έχω δικαίωμα να πω πως ο Κος Τσίγκος ήταν ένας από τους καλύτερους εργοδότες που είχα. Μπορώ να υποστηρίξω ότι ήταν ένας ακόμα δάσκαλος μου.

Είμαι βέβαιη ότι θα πετύχει ακόμα περισσότερο και ότι θα τον βλέπουμε και αυτόν στην τηλεόραση πιο συχνά, αλλά για λόγους που θα είμαστε περήφανοι σαν γενιά.

Ο δεύτερος αλλά όχι λιγότερο σημαντικός, είναι ο κος Μάριος Βελέντζας. Με τον Μάριο γνωριστήκαμε όταν δούλευα στην Εθνική Τράπεζα. Είναι ο προϊστάμενος χορηγήσεων όπως γράφει το «ταμπελάκι» μπροστά στο γραφείο του. Είναι ο άνθρωπος που δίνει ψυχή στο κατάστημα. Ενώ παράλληλα είναι και η καρδιά του καταστήματος.

Ανάμεσα σε καφέδες που δεν προλαβαίνει να πιει, τσιγάρα που ποτέ δεν καπνίζει, σε εκκαθαριστικά, σε υπολογιστές και εγκυκλίους, σε πελάτες σαλταρισμένους ο Μάριος είναι εκεί και έχει την λύση για κάθε πρόβλημα και δεν είναι καν 30 ετών!!!

Αυτό που με τσάντιζε είναι ότι ήταν πιο μικρός μου. Ήξερε το κάθε τι μέσα στην τράπεζα από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Όλοι κάναμε λάθη αλλά αυτός δεν θυμάμαι ποτέ να έκανε κανένα.

Και πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη, με μια καλή κουβέντα, με ένα ανέκδοτο, με ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη για να σου δώσει θάρρος, να γίνεις καλύτερος, να μην απογοητεύεσαι.  Δεν θυμάμαι κανέναν προϊστάμενο καλύτερο από αυτόν.

Θυμάμαι πάντα να λέει ότι δεν πρέπει να σκεφτόμαστε σαν δημόσιοι υπάλληλοι και όταν υπάρχει δουλειά θα πρέπει να γίνεται. Αυτός ήταν το παράδειγμα για όλους μας. Πάντα έφευγε τελευταίος. Μπορεί να σχολάγαμε 3:15 αλλά αυτός εκείνη την ώρα έλεγε ότι είχε ακόμα 3-4 ώρες δουλειά...!!

Θα μπορούσα να μιλάω άπειρες ώρες για τον Μάριο γιατί τον θεωρώ και φίλο μου. Αλλά θέλω να σταματήσω εδώ και να του ευχηθώ να γίνει όχι απλώς Διευθυντής -γιατί αυτό το έχω  σίγουρο- να γίνει κάτι παραπάνω. Ο,τι θέλει αυτός!

Γι αυτό σας λέω, δεν ξέρω αν η γενιά μας θα αξιωθεί να κάνει κάτι το συγκλονιστικό αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιοι «αφανείς ήρωες» που δουλεύουν έτσι όπως θα έπρεπε να δουλεύουμε όλοι μας, που παίρνουν πρωτοβουλίες, που μας  πάνε ένα βήμα μπροστά και όχι, δεν χρειάζονται την ψήφο μας για να παραμείνουν στο «παιχνίδι» γιατί πολύ απλά το παιχνίδι το φτιάχνουν οι ίδιοι.....!

Σημείωση: Ο Κος Δημήτρης Τσίγκος είναι πρόεδρος της ένωσης νεοφυών επιχειρήσεων και πολλά άλλα που θα τα βρείτε www.tsigos.gr

Ο Κός Μάριος Βελέντζας πήρε προαγωγή και πλέον είναι ο νεότερος διευθυντής καταστήματος της ΕΤΕ.