Η αγάπη έρχεται στο τέλος !

Έρχεσαι μ' ένα γεια 
φεύγεις με δυο φιλιά
πάντοτε βιαστικά
λέγοντας «δε θ' αργήσω»
Δίνουμε ραντεβού
μέσα μας και παντού
σίγουρα πιο μετά
θα σου τηλεφωνήσω
Όλο αναβολές
όλο ξεχνάω να ζήσω
μα τότε έρχεται

Η στιγμή
για περισσότερα
περισσότερα θαύματα
αναπάντεχα
εκεί που έλεγες
θα 'μαι πάντα χαμένος
η αγάπη έρχεται στο τέλος
Για περισσότερα
περισσότερα θαύματα
ανεξήγητα
εκεί που κρύφτηκες
σε καρφώνει το βέλος
η αγάπη έρχεται στο τέλος

Λόγια που δε μου λες
μάτια που δε μου κλαις
μένουν οι ενοχές
για εκείνα τα ταξίδια
«Έκλεισε» είπα εγώ
«έκλεισε» και εσύ
ταξίδεψε η ψυχή
κι εμείς εδώ στα ίδια
Όσα έχω ονειρευτεί
τόσα έχω ακυρώσει
μα πάντα έρχεται...

Δεν μπορείς να έχεις 5000 φίλους, χωρίς να έχεις 1 εχθρό

(τίτλος του βιβλίου που περιγράφει την ζωή του Zack Zuckerberg ιδρυτή του Facebook)

Το πόσο πολύ μ΄αρέσουν τα Social media θα το έχετε καταλάβει όσοι με έχετε "φίλη" σε κάποιο από αυτά. Είμαι τόσο εξαρτημένη που δεν μπορώ να είμαι σε κάποιο σημείο που δεν θα έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο πάνω από 2 μέρες μετα βίας. 

Πολλές φορές μάλιστα, έχω πει ότι θα κάτσω στο Facebook μόνο για δέκα λεπτά, ίσα ίσα για να κοιτάξω τα  μηνύματα μου και έχω βρεθεί κολλημένη ώρες να σχολιάζω από το πόσο μ΄αρέσει το frozen yogurt έως την αναπτυξιακή πολιτική της Ελλάδας και την ανεργία. 

Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη που το κάνει αυτό, αλλά η πλειοψήφία από εσάς, όμως δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι θα το παραδεχτείτε δημόσια όπως εγώ. Ξέρω επίσης και ότι κάποιοι πάνε στην δουλειά τους και το μόνο που κάνουν είναι να είναι όλη μέρα στο Facebook ενώ την ίδια στιγμή παραπονιούνται για τον μικρό μισθό που παίρνουν και παρακαλούν πότε θα τους εξιλεώσει ο ερχομός της εκάστοτε Παρασκευής. 

Το ότι τα γράφω αυτά δεν σημαίνει κιόλας ότι τα κατακρίνω έτσι; Μην παρεξηγηθούμε. Έτσι κι΄αλλιώς καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι του αρέσει στα πλαίσια της νομιμότητας. Και ποια είμαι άλλωστε εγώ που θα κατακρινω τις ενέργειες των άλλων. 

Το μόνο που θέλω να πω είναι, ότι τα κοινωνικά δίκτυα είναι μία μεγάλη παγίδα για τους μοναχικούς ανθρώπους. Σημ: Μοναχικός άνθρωπος μπορεί να ειναι και κάποιος/α παντρεμένος/η με οικογένεια, κάποιος/α με μακροχρόνια σχέση, κάποιος/α με πολλούς φίλους που ποτέ δεν καταφέρνει να συναντήσει. 

Είναι παγίδα γιατί εκτός από τον χρόνο που σπαταλάμε, μπορούμε να πέσουμε θύμα πολλών κακοπροαίρετων ανθρώπων ή άλλων που άλλοι είναι στην πραγματικότητα και άλλον εαυτό παρουσιάζουν. Δεν είναι δε απίθανο, να παρασυρθούμε τόσο, ώστε να χάσουμε τους πραγματικούς φίλους μας από την πλάνη των 500, 1000 ή και 3000 εικονικών φίλων που μας αποθεώνουν καθημερινά με τα like και τα comments τους. 

Η ουσία όμως είναι ότι ποτέ κανένα μηχάνημα όσο έξυπνο και αν ήταν, δεν κατάφερε να αντικαταστήσει την ανθρώπινη επαφή και την προσωπική επικοινωνία. Αυτό να το θυμάστε εσείς και εγώ μαζί σας. 

Καλό βράδυ. 

Δείξε μου τον σκύλο σου, να σου πω ποιος είσαι

Ήταν λίγες μέρες που είχα μετακομίσει στην Αθήνα λόγω σπουδών. Σεπτέμβριος του 1998. Είχα νοικιάσει ένα μικρό δωμάτιο στην οδό Αμερικής, στο κέντρο της Αθήνας για να είναι ευκολότερη η πρόσβαση μου στην σχολή, αλλά και για να είμαι κοντά σε μία ξαδέρφη που έμενε στην πλατεία Βικτωρίας.

Όταν έλεγα ότι μένω στην οδό Αμερικής, όσοι γνώριζαν από το κέντρο, έσπευδαν να με καλοτυχίσουν. «Πω πω! Κολωνάκι Μαρία, μπράβο!» Η αλήθεια είναι ότι μπορούσες να πεις ότι ναι, έμενα στο Κολωνάκι αλλά δεν συμμεριζόμουν  καθόλου μα καθόλου αυτό το συναίσθημα του θαυμασμού. (ή και ειρωνείας ή και ζήλειας)

Στο μικρό δωμάτιο της οδού Αμερικής άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα τον κόσμο. Είχα συνειδητοποιήσει από τότε ότι οι άνθρωποι σπάνια θα θέλουν το καλό σου (εξαιρείται η οικογένεια σου) αλλά και αν κάποιοι το θέλουν, θα είναι επειδή έχουν κάτι να κερδίσουν από σένα τώρα ή στο μέλλον.

Με τις σκέψεις αυτές να κυριαρχούν στο μυαλό μου, αποφάσισα να βγω έξω να κάνω μία βόλτα. Κατηφόρισα λίγο και βρέθηκα να περπατάω στην Πανεπιστημίου στο ύψος του νομισματικού μουσείου. Κόσμος πολύς πηγαινοερχόταν, τα κοσμηματοπωλεία του «Λαλαούνη» αστραυτογυάλιζαν, γυναίκες μόλις είχαν βγει από το κομμωτήριο, άλλες είχαν ψωνίσει από τις πολύ γνωστές μπουτίκ και κάποιοι κοστουμαρισμένοι κύριοι έτρεχαν προς κάθε κατεύθυνση.

Στο σύνταγμα περίμενα το φανάρι να γίνει πράσινο απέναντι από το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» το οποίο πάντα χάζευα. Από πίσω μου άκουγα βήματα δυνατά και σταθερά. Ήταν οι τσολιάδες που θα έκαναν την αλλαγή στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Μηχανικά πέρασα στο απέναντι πεζοδρόμιο μαζί με το μπουλούκι των ανθρώπων που είχαν μαζευτεί στο φανάρι.

Περπατούσα χωρίς να αντιλαμβάνομαι ιδιαίτερα το τι συνέβαινε γύρω μου. Μία φορά έπεσε πάνω μου μία βιαστική κυρία, κάτι μου είπε το οποίο δεν κατάλαβα. Πάντως συγνώμη δεν ήταν, κάτι εκφραστικά μισόλογα και μία περίεργη γκριμάτσα στο πρόσωπο της με έκανε να αναλογιστώ ότι για κάτι είχα φταίξει, αλλά γιατί; Δεν έδωσα σημασία.

Συνέχισα τον δρόμο μου προς τα Μακ Ντόναλντς και καθώς ήταν Παρασκευή μεσημέρι, είχα αρκετό χρόνο στην διάθεση μου για ξέγνοιαστες βόλτες. Αποφάσισα να κατηφορίσω την οδό Ερμού ώστε να καταλήξω στην Καπνικαρέα που μου άρεσε πολύ να κάθομαι και να χαζεύω τις αυτοσχέδιες εκθέσεις που έφτιαχναν οι  καλλιτέχνες που μαζευόντουσαν εκεί.

Όσο αδιάφορο για την μόδα και να είναι ένα κορίτσι, όταν περπατάει στην Ερμού δεν μπορεί να μην χαζέψει τα μαγαζιά με ρούχα και ιδιαίτερα το ZARA. Έτσι και εγώ είχα σκοπό όχι μόνο να χαζέψω στον ZARA, αλλά και να μπω και μέσα να δω τις τελευταίες αφίξεις. Την παραπάνω παραδοχή μου φαίνεται την γνώριζαν πολύ καλά και οι άνθρωποι που ήθελαν να απευθυνθούν στο γυναικείο ένστικτο ή και συναίσθημα αν θέλεις.

Έξω από το μαγαζί με τα ρούχα που σας λέω, είχε μαζευτεί πολύς κόσμος. Είχαν κάνει ένα μεγάλο κύκλο. Κανείς δεν μιλούσε, μόνο κοιτούσαν. Τόσο πολύ κόσμο να χαζεύει κάτι δεν είχα ξαναδεί. Έσπευσα και εγώ να δω ποιο ήταν το αξιοθέατο.

Κάπως έτσι ήταν το σκυλάκι μου. 

Διάβασε την συνέχεια της ιστορίας αγοράζοντας το βιβλίο "Παράλληλες Σκέψεις..." Από την ενότητα ΑΓΟΡΑ ΟΝΕΙΡΩΝ. 

Διαδώστε το! Ισχύει.

Τους πολιτικούς δεν τους συμπάθησα ποτέ.
Αν και κάποια στιγμή με είχαν πείσει ότι μερικοί από αυτούς μπορεί να διαφέρουν.
Ίσως και να πλανεύτηκα για ένα μικρό διάστημα.

Η απογοήτευση δεν άργησε να έρθει.
Έβαλα σε όλους ένα κόκκινο μεγάλο χ σαν αυτό που βάζουμε όταν διαγράφουμε πράγματα, όταν ακυρώνουμε καταστάσεις, όταν σβήνουμε το λάθος.

Κάποια στιγμή σε μία από τις αναζητήσεις μου στο youtube έπεσα πάνω σε μία συνέντευξη ενός ανθρώπου που μου φάνηκε ενδιαφέρουσα.
Συνέχισα την παρακολούθηση του βίντεο γιατί είχαμε τις ίδιες σπουδές και πολλά ίδια ενδιαφέροντα. Μου έκανε εντύπωση η δήλωση του ότι ότι θέλει και μπορεί να αλλάξει την Ελλάδα.
Όχι δεν είχε κάποια μαγική δύναμη.
Απλώς μιλούσε η απλή λογική. Η λογική που έχουμε ξεχάσει για πολλά χρόνια στην Ελλάδα.

Το να θέλω και να μπορώ να αλλάξω την Ελλάδα το είχα ακούσει πολλές φορές από πολλούς πολιτικούς, αλλά για καλή μου τύχη αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν πολιτικός, δεν φορούσε καν γραβάτα, δεν έιχε μεγάλη κοιλιά, δεν προερχόταν απο κάποιο μεγάλο "τζάκι" δεν είχε κάποια celebrity παντρευτει ώστε να κλέψει λίγο από την λάμψη της.

Τι ήταν αυτός ο άνθρωπος τελικά;
Την απορία αυτή δεν θα σας την λύσω εγώ. Δεν είμαι η αρμόδια.
Θα σας παρακαλέσω να διαβάσετε τις ευχές του για το 2013 είναι ακριβώς ό,τι αισθανόμουν και εγώ απλώς δεν βρήκα τρόπο και χρόνο να το γράψω ή πολύ απλά δεν είχα σκεφτεί να το γράψω γιατί δεν είχα την δύναμη να παραδεχτώ δημόσια τους φόβους μου, τα άγχη μου, αυτά που με προβληματίζουν και όλα όσα θα ήθελα πραγματικά να συμβούν το 2013.
enjoy.

Δεν συμπαθώ τις ευχές. 
Ξέρω ότι δεν πιάνουν – αν έπιαναν δεν θα υπήρχε δυστυχία στον κόσμο. 
Είναι κοινότοπες: ευτυχία, υγεία, ειρήνη, μακροημέρευση, και καναδυό ζητούμενα ακόμα. 
Ρεπερτόριο τέλος. 
Ακόμη και πλούτο σε συναισθήματα να ευχηθείς, ή τον έχει ο άλλος ή δεν τον έχει. 
Πάντα δυσκολεύομαι τέτοιες μέρες. Τι να πεις, που να το αισθάνεσαι πραγματικά; 
Προτιμώ, λοιπόν, αντί για ευχές να σας πω τι θέλω, κι αν το θέλουμε πολλοί, κάτι θα καταφέρουμε - και χωρίς ευχές.

Θέλω, η κρίση να μας κάνει να συλλογιστούμε περισσότερο τι αξίζει στη ζωή. 
Να ξαναβρούμε τις μικρές χαρές, τη λαχτάρα για το παιχνίδι που θα έφερνε ο Αη Βασίλης κι ήταν ένα μόνο και δεν ήταν πάντοτε παιχνίδι - μπορεί να ήταν ένα ζευγάρι παπούτσια που τα περίμενες μήνες και τους είχες δώσει ήδη τεράστια «υπεραξία», τέτοια που δεν διανοήθηκε ποτέ ο Μαρξ, κι αν ήταν παιχνίδι, το ονειρευόσουνα και ήταν το κέντρο της ζωής σου πάλι για μήνες μετά, και το άνοιγες να δεις πώς δουλεύει και το ξανάκλεινες και το ξανάνοιγες και σκεφτόσουνα πατέντες να το βελτιώσεις και φώναζες τους φίλους και τους τις έδειχνες και σου λέγαν «μπράβο Κύρο – Γρανάζη» και ονειρευόσουνα πια τη μηχανή του χρόνου κι έλεγες όταν θα μεγαλώσω θα τη φτιάξω κι αυτή για να ταξιδέψω στους Φαραώ και στην εποχή του Αχιλλέα και του Έκτορα. 

Και η ζωή ήταν ένα μέρος πραγματικότητα και εννιά μέρη φαντασία και ήταν όμορφη γιατί τα εννιά μέρη ήταν δικά σου. 
Ναι, θέλω αυτή τη λαχτάρα της προσμονής και την ηδονή της απόκτησης να την ξαναζήσουν τα παιδιά, γιατί τόσα χρόνια τη θάψαμε κάτω από σωρούς παιχνιδιών, που μερικές φορές ήταν εις διπλούν γιατί τα Hot wheels τα πήρε δώρο κι ο νονός και η θεία – (πώς να συνεννοηθούν;) γιατί ο Αη Βασίλης εδώ και μερικά χρόνια κουβαλούσε κάθε φορά ένα κοντέινερ δώρα και για τον γιο σου και για σένα κι όταν δεν σου έφταναν πήγαινες για shopping therapy – τα βιβλία και η μουσική και η παρέα είχαν χάσει τη θεραπευτική τους δύναμη, εδώ και πολύ καιρό.

Θέλω να ξαναδώσουμε ραντεβού απροετοίμαστα σήμερα το βράδυ: «σε αποθύμησα, ρε μπαγάσα, πάμε να πιούμε ένα κρασάκι;» - κι ο άλλος να πει «φύγαμε!» κι όχι «μισό λεπτό να δω το πρόγραμμα, λοιπόν αυτή η βδομάδα είναι κλεισμένη, μπορώ την μεθεπόμενη Πέμπτη κατά τις 8, αλλά να τηλεφωνηθούμε την άλλη Τετάρτη να το φιξάρουμε...»

Θέλω να διαδώσουμε το «κίνημα του ασανσέρ». Ποιο είναι αυτό; Να λέμε καλημέρα και καλησπέρα όταν στο ίδιο ασανσέρ είναι κι άλλοι. Είναι δύσκολο; Θέλω πολλά, πάρα πολλά, από αυτά που χάσαμε, κι από αυτά που θα ανακαλύψουμε, που όλα μυρίζουν νοτισμένο χώμα και φρεσκοαλεσμένο καφέ και ιδρώτα. Θέλω όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι να πιστέψουν στο αδύνατο. Να πάψουν να φοβούνται τους δυνατούς - εντός κι εκτός των τειχών. Και να πιστέψουν ότι η πιο μεγάλη δύναμη σ΄αυτόν τον κόσμο είναι η ψυχή μας.

Μια ευχή λοιπόν έχω να δώσω: πιστέψτε το - ισχύει!


Από το προφίλ στο facebook του Θάνου Τζήμερου.