Ο πλούτος των εθνων.

Τελευταία μέρα του χρόνου σήμερα και οι περισσότεροι κάνουμε απολογισμό της προηγούμενης χρονιάς και σχέδια για την επόμενη.

Συνήθως οι προηγούμενες χρονιές είχαν βάσανα, στεναχώριες, λύπες και πολλά άλλα που θέλουμε να ξεχάσουμε. Την ίδια στιγμή έχουμε την ελπίδα ότι το 2013 θα μας φέρει όλα αυτά που μας έλειπαν.

Συγνώμη αναγνώστες μου που θα σας χαλάσω το όνειρο, αλλά τίποτα δεν θα συμβεί. Και έχω την βεβαιότητα, ότι στο τέλος του 2013 και στις αρχές του 2014 θα κάνουμε τους ίδιους απολογισμούς και θα ευχόμαστε το ίδιο.

Χωρίς να το παίζω έμπειρη, θα σας πω ότι αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι ο μοναδικός πλούτος και μάλιστα πλούτος που δεν γίνεται να χαθεί με καμία χρεοκοπία, πλούτος που δεν φορολογείται, πλούτος που δεν υπόκειται σε καμία υποτίμηση, είναι αυτός ο πλούτος που βρίσκεται στο μυαλό μας.

Για το νέο έτος το μόνο που θα ευχηθώ πέρα από το να είμαστε υγιείς, είναι να χρησιμοποιούμε το μυαλό και την λογική μας περισσότερο. Να διαβάζουμε όχι για να αποκτήσουμε γνώσεις αλλά για να αποκτήσουμε παιδεία, για να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τον τρόπο που δρούμε και αντιδρούμε.

Δεν υπάρχουν σωτήρες δυστυχώς ή ευτυχώς. Κανένας πολιτικός διεφθαρμένος ή μη, δεν θα μπορέσει να φέρει την αλλαγή στην χώρα μας εάν πρώτα εμείς οι ίδιοι δεν αλλάξουμε νοοτροπία.

Θα τελειώσω αυτό το κείμενο με μία ευχή- συμβουλή που μου είχε γράψει ένας καθηγητής μου στο Λύκεο. Ο αγαπημένος μου φιλόλογος κος Σπύρος Μιλήνης. Μου είχε πει λοιπόν να ζω την ζωή μου "με λογική και μ όνειρο"

Καλή χρονιά σε όλους.

Είναι αγοράκι, Συγχαρητήρια!

«Οι χτύποι της καρδιάς του μωρού σας είναι τόσο δυνατοί που σίγουρα θα είναι αγόρι. Συγχαρητήρια». Αυτό είπε ο γιατρός στον πατέρα μου πριν 30 και βάλε χρόνια και εκείνος χαρούμενος το πίστεψε.

Λίγους μήνες αργότερα ξεπετάχτηκα εγώ, ένα κοριτσάκι και η έκπληξη ήταν μεγάλη. Βλέπετε όλοι είχαν πιστέψει στους δυνατούς χτύπους της καρδιάς μου. «Και όμως γίνονται και λάθη καμιά φορά» είχε πει ο γιατρός, «δεν έχουν εξελιχθεί ακόμα τα μηχανήματα μας».

Όλα αυτά φαίνονται αστεία εν έτει 2012 που μπορούμε ακόμα και τι χρώμα μάτια θα έχει το μωρό να αποφασίσουμε. Η διάγνωση του γιατρού ήταν αγόρι και μάλλον η φωνή του έφτασε μέχρι τα μικροσκοπικά αυτάκια μου και το πίστεψα και εγώ. Το έβαλα καλά μέσα στο μυαλό μου.

Η φύση όμως είχε διαφορετική άποψη, είχα σε εξοργιστικό βαθμό όμως, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν ένα κορίτσι, ακόμα και αυτό της «μπάρμπι» ξανθά μαλλάκια, μπούκλες και γαλανά ματάκια. Το τι θα επακολουθούσε ήταν άλλου παπά ευαγγέλιο.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έπαιζα με αυτοκινητάκια, με χώματα, με χόρτα, με τούβλα και έτρεχα σαν το παρδαλό κατσίκι. Οι δύο αγαπημένοι μου φίλοι ήταν ο Διογένης και ο Δημήτρης. Ο Διογένης ήταν στην ίδια ηλικία με μένα, ενώ ο Δημήτρης ήταν λίγο μικρότερος.

Ήμασταν κάθε μέρα μαζί. Παίζαμε ατελείωτες ώρες. Αυτοκινητάκια, κυνηγητό, κρυφτό, μπάλα και ό,τι άλλο είχαμε εκείνη την εποχή για παιχνίδι. Τα γόνατα μου ήταν γεμάτα πληγές που πολλές φορές τις έξυνα και έτρεχαν αίματα. Αν τύχαινε και περνούσε κανένα κοριτσάκι και με έβλεπε έτρεχε πανικόβλητο στην μαμά του γιατί φοβόταν το αίμα.

Με το αίμα είχα εξοικειωθεί. Σχεδόν κάθε μέρα και από μία νέα πληγή στο κορμί μου. Μία φορά είχα χτυπήσει σε μία πέτρα, άλλη φορά μου έπιασε η πόρτα το χέρι, κάποια άλλη φορά είχα πατήσει ένα καρφί. Ήταν τόσες πολλές οι φορές που χτυπούσα και αιμορραγούσα που από ένα σημείο και μετά είχα σταματήσει να το λέω στην μητέρα μου γιατί μου τις έβρεχε και από πάνω.

Ο Διογένης και ο Δημήτρης ήταν στην ίδια κατηγορία με μένα. Και αυτοί ήταν γεμάτοι πληγές και γδαρσίματα όμως αυτοί ήταν αγόρια όπως έλεγε η μαμά μου. Εγώ είμαι κορίτσι δεν πρέπει να τα κάνω αυτά.

Το παιδικό μυαλό μου δεν μπορούσε να καταλάβει την διαφορά αγόρι-κορίτσι. Η μόνη διαφορά που έβλεπα ότι αυτοί «κατουρούσαν όρθιοι» κατά τ΄ άλλα δεν έβλεπα διαφορές. Δυο χέρια, δύο πόδια, δύο αυτιά, στόμα, μάτια. Μα τι διάολο; Ποια είναι η διαφορά μας;

Την διαφορά άρχισα να την καταλαβαίνω γύρω στην Δευτέρα Δημοτικού, δηλαδή περίπου 7-8 χρονών. Ήταν όταν ήρθε στην γειτονιά μου η Μαίρη. Οι γονείς της είχαν χτίσει το σπίτι τους 3 σπίτια παρακάτω από το δικό μου. Σιγά σιγά άρχισαν να μετακομίζουν.

Η Μαίρη που ήταν στην ηλικία μου, μπλεκόταν συνεχώς στα πόδια τους. Εγώ από την άλλη καθόμουν στα σκαλιά του σπιτιού μου και παρακολουθούσα την μετακόμιση.

Τότε ήταν που ήρθε μία ιδέα στο κεφάλι της μαμάς της. «Μαίρη, πήγαινε να παίξεις με το κοριτσάκι που κάθεται στα σκαλιά και φύγε από την μέση» Η Μαίρη δεν ήθελε να έρθει στ΄ αλήθεια.  Από την άλλη εγώ πανικοβλήθηκα. Ποιο είναι αυτό το κοριτσάκι που θα έρθει να παίξει μαζί μου;

Τελικά η Μαίρη ήρθε και έκατσε μαζί μου στα σκαλιά. Μού είπε το όνομα της και εγώ της είπα το δικό μου. Καθόμασταν αμίλητες για δύο λεπτά. «Τι κρατάς εκεί;» «Είναι η κούκλα μου, θέλεις να παίξουμε;» απάντησε. «Κούκλα;» δεν είμαι σίγουρη αν είχα παίξει ποτέ με κούκλες αλλά εγώ είπα «ναι.»

Έτσι γνωριστήκαμε με την Μαίρη πριν από 25 χρόνια περίπου. Ήρθε σπίτι μου και την επόμενη μέρα και την μεθεπόμενη μέχρι που ο Δημήτρης και ο Διογένης είχαν κάνει από μόνοι τους ένα κόμμα και εμείς άλλο ένα και παίζαμε μάχες αγόρια κορίτσια. Μην με ρωτήσετε τι μάχες ήταν αυτές. Ήταν από τις μάχες που ένα κορίτσι πάντα βγαίνει χαμένο.

Της Μαίρης της άρεσαν τα καλλυντικά και με έπαιρνε στο δωμάτιο της μαμάς της για να μου δείξει πόσα πολλά είχε. Πολλές φορές βάζαμε κραγιόν και σκιές. Το ρούζ το αποφεύγαμε και το μεικ απ γιατί ήταν για μεγάλες. Ήταν οι στιγμές που ανακάλυπτα την γυναικεία φύση μου και άρχισα να βρίσκω και άλλες διαφορές με τον Διογένη και τον Δημήτρη.

Σιγά σιγά οι πληγές στο κορμί μου άρχισαν να επουλώνονται ώσπου δεν φαινόταν πια ότι είχα πέσει και φρόντιζα να μην πέφτω τόσο συχνά και να πληγώνομαι. Οι πληγές οι μεγάλες και οι βαθιές δεν ήταν πλέον από τα πεσίματα, ήταν από ανταγωνισμούς, από προδοσίες, από ψέματα και ζήλεια με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι μεγαλώνοντας.

Η ενηλικίωση μας έφερε αντιμέτωπες με πολλές ανατροπές. Όταν τελειώσαμε το σχολείο είχαμε πολλά όνειρα να πραγματοποιήσουμε που μερικά πραγματοποιήθηκαν και άλλα μένουν στην αναμονή.

Με την Μαίρη δεν σταματήσαμε ποτέ να είμαστε καλές φίλες. Δεν μένουμε κοντά αλλά όποτε μιλάμε είναι σαν να μην έχουμε χωρίσει ποτέ. Εκείνη η στιγμή που είχε έρθει και είχε κάτσει στο σκαλί δίπλα μου με την κούκλα της ήταν ένα αόρατο δέσιμο, μια συγγένεια,  μια αγάπη βαθιά, ανιδιοτελής.

Θυμάμαι ένα βράδυ όταν πηγαίναμε Τρίτη Λυκείου και είχαμε το άγχος των πανελληνίων εγώ ήθελα να βγω και είχα κανονίσει με παρέα. Της είχα πει και εκείνης να έρθει να βγούμε αλλά μου απάντησε ότι θα κάτσει μέσα να διαβάσει ιστορία Δέσμης.

Τα λόγια της αυτά ηχούσαν στ΄ αυτιά μου όλο το βράδυ. Δεν θα το πιστέψεις αλλά ένιωθα τύψεις που είχα βγει να διασκεδάσω και η Μαίρη διάβαζε ιστορία Δέσμης. Μπορείς να το πεις και ζήλεια ή και ανταγωνισμό, όμως ήταν ο υγιής ανταγωνισμός, ο γόνιμος που μόνο καλό κάνει στις σχέσεις των ανθρώπων.

Αν δεν ερχόταν η Μαίρη στην γειτονιά δεν ξέρω αν θα είχα παίξει ποτέ με κούκλες. Δεν ξέρω αν θα είχα ζηλέψει ποτέ την «Σίντι με το ποδήλατο», δεν ξέρω αν θα είχα τόσο ωραίες τούρτες στα γενέθλια μου που μου τις έφτιαχνε η μαμά της, δεν ξέρω αν και πότε θα αποφάσιζα να βγάλω τα φρύδια μου, δεν ξέρω αν θα είχα πάει στο πάρτυ στα «Πλατάνια» όταν ήμουν μόλις Α΄Λυκείου, δεν ξέρω αν θα είχα μία τόσο καλή φίλη που όσες φορές και αν είχαμε τσακωθεί ή παρεξηγηθεί ποτέ δεν κράτησε η μία κακία της άλλης. 

Παρουσίαση Asty68

Σε μία ζεστή και φιλική ατμόσφαιρα στον Κεραμεικό συναντήθηκα με καλούς μου φίλους για να τους παρουσιάσω το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο Παράλληλες σκέψεις. Τα συναισθήματα που ένιωσα είναι λίγο δύσκολο να τα αποτυπώσω στο "χαρτί" αλλά είμαι σίγουρη ότι όσοι μου έκαναν την τιμή και ήρθαν να με ακούσουν θα τα ένιωσαν. Αυτό είναι το ζητούμενο, να νιώθουμε αληθινά συναισθήματα με ανθρώπους που έχουν αποδείξει την αγάπη τους με πολλούς τρόπους.

Παρακάτω θα διαβάσετε τον λόγο μου αλλά και όσα είπε ο αγαπημένος μου φίλος Μάριος Βελέντζας. Για τον Μάριο έχω γράψει και παλιότερα αλλά για ακόμα μία φορά απέδειξε το πόσο σωστός και ξεχωριστός άνθρωπος είναι καθώς δέχτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη να μιλήσει για το βιβλίο αλλά και να πει τα όσα θα διαβάσετε παρακάτω.

Δεν ξέρω τι γίνεται στις άλλες παρουσιάσεις βιβλίων, στην δική μου όμως ήθελα να είμαι ανάμεσα σε φίλους, ήθελα να γνωριστούν οι φίλοι μου μεταξύ τους, ήθελα να γίνουμε μία παρέα, να είναι μία συνάντηση που θα θυμόμαστε με αγάπη και νοσταλγία και ευτυχώς το καταφέραμε.

Σημαντική έκπληξη της βραδιάς ήταν η παρουσία του Επάρχου Καρπάθου-Κάσου Μιχάλη Ερωτόκριτου στην μικρή γιορτή μου. Ο κος Επαρχος είναι ένα άτομο που εκτιμώ και το ξέρει, με την παρουσία του στο Αστυ68 απέδειξε ότι και ο ίδιος με εκτιμά. Ειδικά όταν άφησε κάποια άλλη υποχρέωση που είχε για να έρθει στην δικη μου παρουσίαση. Τον ευχαριστώ πολύ γι΄αυτό.

Η παρουσίαση άρχισε με τον λόγο μου. 

Όταν  κάθισα να γράψω το δελτίου τύπου, πραγματικά δεν ήξερα τι να γράψω ώστε να είναι αντιπροσωπευτικό του βιβλίου. Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν η λέξη ανατροπή. Ανατροπή, γιατί αυτό το βιβλίο είναι αποτέλεσμα συνεχών ανατροπών στην δική μου ζωή.

«Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο θεός γελάει». Δεν θυμάμαι που το είχα διαβάσει αλλά από την αρχή πίστεψα ότι αυτό είχε γραφτεί για μένα.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάνω σχέδια, σχέδια που ελάχιστες φορές πραγματοποιήθηκαν. Ξέρετε γιατί; Γιατί τις υπόλοιπες φορές ο θεός γελούσε μαζί μου…

Εκεί που υπολόγιζα ότι κάτι θα γινόταν, γινόταν το αντίθετο και όλες οι προετοιμασίες που είχα κάνει, όλα τα σχέδια, όλες οι ελπίδες, όλα πήγαιναν περίπατο. Και εγώ έπρεπε να αρχίσω πάλι από την αρχή.

Το βιβλίο αυτό είναι μία ακόμα ανατροπή. Δεν είχα σκοπό να γράψω ποτέ βιβλίο. Την σημερινή βραδιά δεν την είχα φανταστεί ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Ο πιο μεγάλος μου στόχος ήταν να πάρω το πτυχίο μου και μετά να βρω μία δουλειά σχετική με τις σπουδές μου.

Το πτυχίο ήρθε, όπως και η δουλειά που όμως δεν ήταν σχετική με αυτό που είχα σπουδάσει. Κάπου εκεί αποφασίζω να αφήσω την πολύβουη Αθήνα και να μετακομίσω στην Κάρπαθο, κάτι που επίσης δεν είχα σκεφτεί ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα.

Στην  χειμερινή Κάρπαθο του 2007 δεν έχει και πολλές επιλογές ένας νέος. Έτσι αποφασίζω για πλάκα να φτιάξω ένα μπλογκ.  Να γράφω μερικές σκέψεις μου όπως και το έκανα.

Όταν έγραφα στο μπλογκ δεν σκέφτηκα ποτέ ότι τα γραπτά μου θα άρεσαν ή θα τα διάβαζε κόσμος. Έκανα απλώς το κέφι μου, έγραφα χαλαρά, άνετα, όποτε ήθελα, όπως ήθελα, χωρίς κανόνες με μοναδικό οδηγό το συναίσθημα και ένα εσωτερικό «δαιμόνιο» που με παρακινούσε.

Ίσως να ήταν όλα όσα σκεφτόμουν και δεν τόλμησα ποτέ να πω, ίσως να ήταν αυτά τα παράξενα που ζούσα και δεν είχα με ποιον να μοιραστώ, ίσως να ήταν μία ανησυχία εσωτερική που δεν εξηγείται με την λογική, πάντως εγώ έγραφα.

Όταν αργότερα  μετακόμισα στον Πειραιά και άρχισα το μεταπτυχιακό μου (ακόμα μία ανατροπή) αρκετοί συμφοιτητές, μου έλεγαν ότι τους άρεσαν αυτά που έγραφα.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα ότι άρεσαν τα γραπτά μου ή ακόμα και ο τρόπος που γράφω, αλλά η δική τους γνώμη ήταν σημαντική για μένα, γιατί ήταν άνθρωποι που δεν με ήξεραν και δεν είχαν κανένα λόγο να μου πουν όμορφα λόγια εάν δεν τα εννοούσαν πραγματικά. 

Και κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Δεν ήταν φίλοι μου έως τότε, γεγονός που τους έκανε πιο αντικειμενικούς στα μάτια μου.

Το 2010  αποφάσισα να κάνω το πρώτο μου πείραμα.  Να εκδώσω ένα βιβλίο με μερικά κείμενα μου. Το πείραμα αυτό πέτυχε και φτάσαμε στο σημερινό βιβλίο που θα έλεγα ότι είναι η συνέχεια του προηγούμενου, γι αυτό θέλησα να κρατήσω και το ίδιο τίτλο.

Το βιβλίο αυτό δεν ήταν εύκολη υπόθεση για μένα, ήταν αποτέλεσμα πολλών ανατροπών και πάλι, πολλές απογοητεύσεις, πολλές ανασφάλειες, πολύς θυμός και άγχος. Όλα όμως ξεπεράστηκαν με την αγάπη. Την δική σας αγάπη και στήριξη σας.

Πιο συγκεκριμένα το βιβλίο περιέχει 28 ιστορίες οι οποίες είναι ταξινομημένες σε 5 ενότητες με ξεχωριστό θέμα η κάθε μία. Η 5^η ενότητα είναι αφιερωμένη στην Κάρπαθο. Τον τόπο καταγωγής μου. Ένα νησί ανάμεσα στην Ρόδο και στην Κρήτη  που ελάχιστοι γνωρίζουν ότι θα μπορούσε να είναι ένας μικρός παράδεισος.

Οι υπόλοιπες 4 ενότητες είναι τα μικρά μου μυστικά, είναι όλα αυτά που σκέφτομαι και ότι νιώθω. Είναι σκέψεις παράλληλες που με κάποιον περίεργο μαθηματικό τρόπο συναντιούνται με τις δικές σας.

Το λέω αυτό γιατί όσοι και όσες έχετε διαβάσει το βιβλίο μου, μου λέτε το ίδιο πράγμα. Ότι δηλαδή κάπου ανάμεσα στις γραμμές έχετε πιάσει τον εαυτό σας να πρωταγωνιστεί ή να έχετε κάνει τις ίδιες σκέψεις. Αυτό είναι ακριβώς που θέλουν οι παράλληλες σκέψεις να επιτύχουν, να μοιραστούν σκέψεις και συναισθήματα αληθινά. 

Στην συνέχεια ακολούθησε η παρουσίαση του Μάριου Βελέντζα. 

Ήταν ένα μήνα πριν, όταν με πήρε τηλέφωνο η Μαρία με τρομαγμένη και διστακτική φωνή με παρακάλεσε να συμμετέχω στην παρουσίαση του βιβλίου της.

Ήταν η ίδια φωνή με αυτήν που πρωτοάκουσα στην τράπεζα από το νέο κορίτσι που είχε έρθει να δουλέψει.

Ήταν το 2010, τότε ήταν και η πρώτη μας γνωριμία με την Μαρία και εκ  τότε μας ενώνει μία πολύ ιδιαίτερη σχέση.

Η Μαρία αρχικά μου δίνει την αίσθηση ενός πολύ ντροπαλού ανθρώπου που πρωτίστως φοβάται να τολμήσει και να πει δυνατά αυτά που σκέφτεται, και όμως…  Η Μαρία συνυπάρχει δίπλα μας, επικοινωνεί μαζί μας, αλλά ταυτόχρονα στο πίσω μέρος του μυαλού της ξεκινάνε οι παράλληλες σκέψεις…

Σκέψεις άλλοτε απλές, άλλοτε περίπλοκες, με ανεπτυγμένη την ευαισθησία, την παρατηρητικότητα, τον αυτοσαρκασμό αλλά και με το ταλέντο να σε κάνει να αναφωνήσεις: « Α! Ναι, και σε μένα έχει τύχει αυτό αλλά ποτέ δεν το είχα σκεφτεί, δεν το είχα παρατηρήσει, δεν το είχα παραδεχτεί.

Γιατί όπως και να το κάνουμε, θέλει μεγάλο θάρρος να αποφασίσεις να εκτεθείς, να τσαλακωθείς και να μοιραστείς τα σώψυχα σου με τους αναγνώστες. Εξάλλου όπως λέει και η ίδια η Μαρία το βιβλίο αυτό αποτελεί την ψυχανάλυση της.

Βέβαια, για να πω την αλήθεια δεν ήταν το βιβλίο η πρώτη φορά που με εξέπληξε η Μαρία, αλλά ένα άρθρο που έγραψε το 2011 στο μπλογκ της, αφού είχε φύγει από την τράπεζα για τους μικρούς ήρωες της καθημερινότητας και είχε συμπεριλάβει και εμένα μέσα.(το άρθρο εδώ ) Θέε μου σκέφτηκα! Τι τιμη! 

Η Μαρία μέσα σε 5 μήνες δουλεύοντας σκληρά χωρίς πολλές φασαρίες και τυμπανοκρουσίες είχε αντιληφθεί πράγματα, καταστάσεις, σκέψεις  που λίγοι από τους εργαζόμενους στην τράπεζα είχαν ποτέ φανταστεί και τα είχε αποτυπώσει σε μία κόλλα χαρτί.

Από τότε και μετά κατάλαβα ότι η Μαρία είναι ένας πολύ δυνατός χαρακτήρας, ο οποίος όμως έχει καλυφθεί με ένα πέπλο ρομαντισμού, ευαισθησίας, φαντασίας και παιδικότητας.

Αυτό λοιπόν περίμενα να ανακαλύψω και πάλι μέσα από το βιβλίο της. Παιδικές αναμνήσεις, παλιές ανεκπλήρωτες αγάπες, βασιλόπουλα, μαθητικά χρόνια, πανελλήνιες, σοκολατάκια ferrero roche και ο κύριος πρέσβης που μας κακομαθαίνει, αποτυχημένες δίαιτες, wannabe γοργόνες και φάλαινες (αγαπημένο μου κεφάλαιο)

Το «μέγαρο» , το πάχος, τα καλοκαίρια, τα πανηγύρια, η Κάρπαθος (σημείο αναφοράς της Μαρίας) η σχέση με την αδερφή της, πτήσεις με αεροπλάνα καθώς στα 14.000 πόδια είχαν φτάσει τα όνειρα της, Party γενεθλιων, ξενιτιά, το να «φύγετε να πάτε αλλού» που αναφωνεί σε όλα τα χρώματα των παρατάξεων και άλλα πολλά που ξεφυτρώνουν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της.

Ένα είναι το σίγουρο… Γέλασα, αναπόλησα, νοστάλγησα, συγκινήθηκα, ονειρεύτηκα και έκανα σχέδια για τη νέα χρονιά. Μπορεί ο Άγιος Βασίλης να έχει πεθάνει ή να μην υπήρξε ποτέ, αλλά η Μαρία μας παροτρύνει να χρησιμοποιήσουμε την φαντασία μας και να μην σταματάμε να ελπίζουμε.

Ελευθερία της ψυχής: Στα 14.000 πόδια πετούσε η Μαρία, με τόσα πόδια μετριέται η ελευθερία της, τόσο ψηλά έχει φτάσει αυτή και τα όνειρα της, ας πετάξουμε λοιπόν  όσο ψηλά όσο μας αφήνει η φαντασία μας χωρίς όρια.

Όνειρα: Η Μαρία ακόμα ονειρεύεται τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο, την έναρξη της σχολικής χρονιάς τον Σεπτέμβρη, τις καλοκαιρινές διακοπές, τα Χριστούγεννα. Πόσοι αλήθεια από μας σήμερα συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε; Γιατί σταματήσαμε; Γιατί βάλαμε φρένο;

Επιθυμίες: Στο πίσω μέρος του μυαλού μας, Γιατί αδρανούμε; Ας τις αρθρώσουμε και ας τις πράξουμε

Απλά, όμορφα συναισθήματα που βγαίνουν αβίαστα από μέσα σου διαβάζοντας το βιβλίο, όπως συνέβη και στη δική μου περίπτωση που για πρώτη φορά μοιράστηκα με κοινό τις σκέψεις μου και αυτό χάρη στην Μαρία.

Εύχομαι λοιπόν σε όλους σας καλή ανάγνωση και να βρει ο καθένας μέσα από τις σελίδες  του βιβλίου ένα κομμάτι του εαυτού του.

Στην Μαρία εύχομαι να συνεχίσει να τολμά και να μην σταματά να μας εκπλήσσει με την όμορφη και απλή γραφή της, κάτι το οποίο την εξελίσσει τόσο σαν άνθρωπο όσο και σαν συγγραφέα.

Να κρατήσεις αυτό το παιδί μέσα σου όσο και να μεγαλώνεις, Εξάλλου όπως σου είπε και ο ηλικιωμένος πελάτης στην τράπεζα «όσο μεγαλώνω τόσο θα γιορτάζω»

Μπορεί οι τσέπες να είναι άδειες αλλά ας ακολουθήσουμε την συμβουλή της Μαρίας για ομορφιά στην ψυχή και στο σώμα με καθαρές κουβέντες και καθαρότερο βλέμμα.

Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Μαρίας που με άγγιξε. Η καινούργια χρονιά είναι ορόσημο, βάλτε στόχους και πραγματοποιήστε τους ή τουλάχιστον προσπαθήστε. Είστε ακόμα νέοι και μπορείτε, Μόνο οι νεκροί κάθονται χωρίς να κάνουν τίποτα, οι νέοι πρέπει να ενεργούν. Και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι.

Καλές γιορτές σας εύχομαι και ευχαριστώ για την προσοχή σας.

Όταν εσύ κάνεις σχέδια....

Δελτίο τύπου. 

Οι ρίζες ενός δέντρου που θέλει να ανθοφορίσει.

Τα βιβλία 

Χριστούγεννα πλησιάζουν
 και σκεφτήκαμε ένα όμορφο αμπαλάζ  για το βιβλίο

Στην παρουσίαση του βιβλίου μου με τίτλο "Παράλληλες σκέψεις" που έγινε στον Πειραιά, η βασική ομιλήτρια ήταν η Φιλόλογος και συγγραφέας Κα Φραγκίτσα Σταυράκη. Στην συνέχεια μίλησα εγώ και έκανα μία πιο λεπτομερή παρουσίαση διαβάζοντας συγχρόνως και μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο. 

Ξέρω ότι στις παρουσιάσεις συνηθίζεται να μιλούν άλλοι για το βιβλίο και οχι ο συγγραφέας αλλά η ιδιαιτερότητα της αίθουσας και το γεγονός ότι το κοινό μου εμπιστεύθηκε ότι θα ήθελε να ακούσει από μένα την ίδια να μιλάω για το βιβλίο, με έκανε να πάρω την απόφαση και το ρίσκο ίσως, να μιλήσω η ίδια για το βιβλίο μου. Ήθελα να είμαι όσο γίνεται πιιο αντικειμενική και αυστηρή με τον εαυτό μου και το κατάφερα νομίζω. (Θα περιμένω τα σχόλια σας) 

Η Κα Φραγκίτσα Σταυράκη που είναι και η πρόεδρος του Συλλόγου Οθειτών Καρπάθου ήταν πολύ αυθόρμητη και αληθινή. Είπε μεγάλες αλήθειες για τον τόπο μας και τις ιδιαιτερότητες του, ιδιαιτερότητες που περνάνε και στον χαρακτήρα των ανθρώπων που ζουν εκεί. Το πιο παράξενο όμως είναι ότι τις "κουβαλούν" μαζί τους ακόμα και όταν φύγουν από αυτόν τον τόπο. 

Το υπέροχο γαλάζιο του ουρανού που συναντιέται με τις απίστευτες θάλασσες του νησιού μας, μας κάνουν να έχουμε τόσο δυνατές εικόνες και βιώματα που δύσκολα μπορούμε να τα ξεχάσουμε ή να τα αποχωριστούμε. Μία φορά Καρπάθιος, για πάντα Καρπάθιος... 

Στην συνέχεια της ομίλίας της η Κα Σταυράκη μίλησε για το άτομο μου, ευτυχώς χωρίς τα συνηθισμένα κλισέ που συνηθίζονται σε αυτές τις περιπτώσεις. Είπε ότι είμαι ένας άνθρωπος που "κληρονομησα" αυτές τις ιδιαιτερότητες από το νησί μας, αλλά πήγα ένα βήμα παραπέρα, από την άποψη ότι τις κατέγραψα, πράγμα που δεν σκέφτηκε να κάνει κάποιος άλλος με τόσο απλό και άμεσο τρόπο. Ενιότε και συναισθηματικό ή ρομαντικό. 

Θα ήμουν πολύ χαρούμενη εάν είχα τον λόγο της Κας Φραγκίτσας σε ηλεκτρονική μορφή ώστε να τον δημοσιεύσω αυτούσιο εδώ. Δυστυχώς ή ευτυχώς η Κα Φραγκίτσα Σταυράκη είναι τόσο έμπειρη ομιλήτρια που έχει το ταλέντο να φτιάχνει η ίδια τους λόγους της και να τους εκφωνεί χωρίς να χρειάζεται την βοήθεια από κάποιο "σκονάκι"

Σε αντίθεση με μένα που είναι ο τρίτος λόγος σε μεγάλο κοινό και χρειάστηκα το σκονάκι μου. Όχι γιατί θα έλεγα κάτι φοβερό και τρομερό, απλώς ήθελα να πω κάποια πράγματα και φοβόμουν ότι αν τα  έλεγα προφορικά θα παρασυρόμουν και θα ξέφευγα από το θέμα και εγώ ήθελα να έχω μία συγκεκριμενη δομή στον λόγο μου. 

ΟΜΙΛΙΑ ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΛΚΙΑ, ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΘΕΙΤΩΝ 3-12-2012

Πως άρχισα να γράφω.

Ένας Αμερικάνος συγγραφέας είχε πει:  «Το γράψιμο δεν είναι και τόσο δύσκολο πράγμα. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να καθίσεις μπροστά σε μια γραφομηχανή και να ανοίξεις μια από τις φλέβες σου» 

Έτσι έγινε και με μένα ακριβώς, είχα καθίσει μπροστά σε μία γραφομηχανή και σχεδόν αιμορραγούσα. Ήμουν δεν ήμουν 13 χρονών, στο σπίτι μας στην Κάρπαθο, η μητέρα μου συνέχεια μου έλεγε να διαβάζω.

Να σας πω την αλήθεια εμένα δεν μου άρεσε πολύ το διάβασμα για τα μαθήματα του σχολείου, προτιμούσα να διαβάζω κάτι μπλε βιβλία με τις περιπέτειες της Πολυάννας που μου έφερνε η ξαδέρφη μου η Μαρία Παπαγιάννη από την Αθήνα, την ίδια περίοδο ανακάλυψα και το βιβλίο με τα διαστημικά ταξίδια του Μικρού Πρίγκιπα του Εξυπερί, λίγα χρόνια αργότερα διορίστηκε στις Πυλές δάσκαλος, ο π. Καλλίνικος που άρχισε να διοργανώνει πολύ συχνά εκθέσεις βιβλίου και να μας κάνει δώρα βιβλία, όχι αμιγώς χριστιανικά, όπως θα περίμενε κανείς για έναν ιερέα, αλλά βιβλία που στόχο είχαν να μας προστατέψουν από εξαρτήσεις όπως το αλκόολ και τα ναρκωτικά.

Διάβαζα συνεχώς,  η φαντασία μου άρχισε να καλπάζει. Λίγο οι περιπέτειες της Πολυάννας, λίγο οι διάλογοι του Μικρού Πρίγκιπα  με την αλεπού και τον πιλότο, λίγο τα ναρκωτικά και το αλκόολ που με φόβιζαν, άρχισα να γράφω και εγώ ιστορίες και να δημιουργώ φανταστικούς ήρωες.

Τα κείμενα αυτά τα ήξερε η γραφομηχανή μου και μόνο, δεν τα διάβασε ποτέ κανείς γιατί δεν τα κράτησα από την ντροπή μου. (Πράγμα που τώρα φυσικά έχω μετανιώσει.) Δεν ήθελα να νομίζουν οι δικοί μου ότι γράφω φανταστικές ιστορίες την ώρα που κανονικά θα έπρεπε να διαβάζω για τα μαθήματα του σχολείου.

Αργότερα, σαν φοιτήτρια, έγραφα σε περιοδικά και έκανα εργασίες μόνο και μόνο για να γράφω, για να κάνω την έρευνα μου και μόνο σε μαθήματα που μου άρεσαν πολύ.

Το 2005 και όταν εργαζόμουν στο Επαρχείο γνώρισα τον Μανώλη Τσαγκάρη από το Απέρι, εκείνη την εποχή ήταν ο αρχισυντάκτης του περιοδικού «Καρπαθιακή ηχώ» που εκδίδει ο Σύλλογος των Απανταχού Καρπαθίων.  Μετά από σχετικές συζητήσεις, μου πρότεινε να γράφω στο περιοδικό μία μικρή στήλη για όλες τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που γινόντουσαν στην Κάρπαθο εκείνη την εποχή.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που έγραψα δημόσια σε κοινό της Καρπάθου. Η αλήθεια είναι ότι η στήλη μου ήταν πολύ μικρή και πιθανόν να μην την διάβαζε ο πολύς κόσμος, όμως εμένα μου έδωσε πολύ θάρρος ώστε να αρχίσω να γράφω και να δημοσιεύω τις σκέψεις μου.

Ήταν το 2006, όταν άρχισε να κάνει την επανάσταση του το ιντερνετ στον πολύ κόσμο και μιας και ήξερα ανέκαθεν τις λειτουργίες, την χρησιμότητα και την δυναμική του, σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να δημιουργήσω μία ιστοσελίδα (blog) μέσω της οποίας θα δημοσίευα τα κείμενα μου.

Ξεκινώντας από το μηδέν, άρχισα να την φτιάχνω και ήδη το 2007 είχα δημοσιεύσει κιόλας 7 κείμενα κυρίως για την Κάρπαθο ή με θέματα που αφορούσαν  το αντικείμενο των σπουδών μου, τα οικονομικά, την διαφήμιση και τις επικοινωνίες.

Και το θαύμα έγινε!  Μία μέρα λαβαίνω ένα e-mail από τον Γιώργο Χατζηκουτσό, (σημερινό Δημοτικό Σύμβουλο Καρπάθου) τον οποίο μέχρι εκείνη την στιγμή δεν γνώριζα προσωπικά. Μου έλεγε στο μήνυμα ότι είχε διαβάσει τα κείμενα μου στο ιντερνετ και μου πρότεινε να αναλάβω  την οικονομική στήλη του περιοδικού που ήταν εκδότης, το γνωστό μας «Τετράπολις.»  Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη και όπως καταλαβαίνετε, δέχτηκα χωρίς να το πολυσκεφτώ.

Στο «τετράπολις» έγραφα κάθε μήνα έως και το τελευταίο τεύχος για περίπου 3 χρόνια. Τα θέματα που καταπιανόμουν ήταν κυρίως οικονομικά. Με το κείμενο μου όμως με τίτλο «Προσωπική Οδύσσεια» (μπορείτε να το διαβάσετε εδώ) έγινε πραγματικά σάλος και σχολιάστηκε και από τον ίδιο τον Δήμαρχο, κο Μιχάλη Χανιώτη.  Ο δε Χατζηκουτσός, που από την πρώτη στιγμή ήταν με το μέρος μου, απειλήθηκε με μηνύσεις εξαιτίας των μεγάλων αληθειών που περιέγραφα μέσα από προσωπικά μου βιώματα στο Επαρχείο.

Μετά την απήχηση που είχαν τα κείμενα μου, έκανα μία στροφή στο γράψιμο μου. Είπαμε, η Πολυάννα και το «παιχνίδι της χαράς» έγινε Cosmopolitan και οι ευαισθησίες του χαρακτήρα μου ήρθαν στην επιφάνεια, βλέπετε δεν μπορούσα να καταπιέσω την γυναικεία φύση μου.

Με παρότρυνση μίας καλής μου φίλης, άρχισα να γράφω πιο συναισθηματικά, πιο ρομαντικά και ίσως πιο όμορφα κείμενα. Ήταν το 2009 όταν σε ένα διάλλειμα από τα μαθήματα του μεταπτυχιακού, όταν με πλησίασε ένας συμφοιτητής μου και μου είπε ότι διαβάζει τα κείμενα μου στο ίντερνετ, ότι του άρεσαν πολύ και ότι έχω ένα ταλέντο να προκαλώ συνεχώς το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Αρχίσαμε να συζητάμε για τα κείμενα και  κάπως έτσι πραγματοποιήθηκε το πρώτο πείραμα της ζωής μου.

Και όταν λέω πείραμα εννοώ το πρώτο βιβλίο μου με το μαύρο εξώφυλλο και τις πεταλούδες που κυκλοφόρησε στην Κάρπαθο το καλοκαίρι του 2010 σε λίγα αντίτυπα και ίσως κάποιοι από εσάς εδώ να το έχετε πάρει. Η αποδοχή του κόσμου ήταν απρόσμενα θετική στο βιβλίο μου παρ΄ όλο που ήταν μια αυθόρμητη και ίσως απερίσκεπτη προσπάθεια.

Τα κείμενα μου τα διάβασαν πολλοί άνθρωποι διάσημοι και μη, μορφωμένοι και λιγότερο μορφωμένοι και το σχόλιο τους ήταν κοινό. «Μαρία διαβάζουμε το βιβλίο σου και δεν μπορούμε να το αφήσουμε κάτω, γράφεις απλά, κατανοητά και μας δημιουργείς όμορφες εικόνες» Φυσικά η χαρά μου ήταν μεγάλη κάθε φορά που άκουγα θετικά σχόλια. 

Ο ίδιος ο έπαρχος ο Κος Μιχάλης Ερωτόκριτος μου έστειλε συγχαρητήρια επιστολή και μου είχε προτείνει να κάνουμε παρουσίαση εκείνο το καλοκαίρι στην Κάρπαθο, όμως εγώ δίστασα. Το δε βιβλίο εξαντλήθηκε μέσα σε 2 μήνες από τα βιβλιοπωλεία του Παχούλη και του Μαναρουλά όπου πουλιόταν.

Και ενώ όλα πήγαιναν καλά η ανεργία μου χτύπησε την πόρτα. Και ενώ αυτό και μόνο θα ήταν αιτία για  θλίψη, απογοήτευση και στεναχώρια εγώ έκανα ξανά την ανατροπή. Τον ελεύθερο χρόνο που είχα, ήθελα να τον αξιοποιήσω δημιουργικά. Σκεφτόμουν διάφορες ιδέες, αλλά κατέληξα και πάλι στο γράψιμο. Αυτό που μου άρεσε να κάνω από μικρή, αυτό που με ηρεμεί, αυτό που με χαλαρώνει. Έγραψα πολλά κείμενα που άλλα είναι στο βιβλίο και άλλα είναι δημοσιευμένα στην ιστοσελίδα μου.

ΚΥΡΙΩΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Το καινούργιο μου βιβλίο έχει παλιό τίτλο. Λέγεται «Παράλληλες σκέψεις» γιατί φυσικά είναι δικές μου σκέψεις και «παράλληλες» γιατί μπορεί να συμβαίνουν σε ένα παράλληλο περιβάλλον με το δικό σας. Γιατί μπορεί να μην βρείτε τίποτα κοινό ή μπορεί και να ταυτιστείτε.

Έχω προσθέσει όμως ένα κεφάλαιο που λέγεται «Κάρπαθος και Μικροπολιτική» που είναι αφιερωμένο στην Κάρπαθο. Το στυλ αυτού του κεφαλαίου ξεφεύγει λίγο από το ύφος των υπόλοιπων δοκιμίων αλλά θεώρησα σωστό να το συμπεριλάβω στο βιβλίο ώστε να είναι μία μορφή πίεσης για ανάπτυξη στο αγαπημένο μας νησί. Πιο συγκεκριμένα περιέχει προτάσεις επίσημες και τεκμηριωμένες για τουριστική ανάπτυξη στην Κάρπαθο. Παράλληλα, είναι μία κραυγή αγωνίας για το μέλλον του νησιού καθώς οι περισσότεροι νέοι το εγκαταλείπουν λόγω βασικών ελλείψεων.

Ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο με τίτλο: 

Είναι μονόδρομος η τουριστική ανάπτυξη στην Κάρπαθο; Σελ 231   

«θα ήθελα να υποστηρίξω ότι είναι μεγάλο λάθος των τοπικών αρχών αλλά και των κατοίκων ειδικότερα οι οποίοι δεν έκαναν και δεν προσπαθούν να κάνουν κάποια ενέργεια ώστε να αναπτύξουν τον χειμερινό τουρισμό.

Δεν καταλαβαίνω γιατί το νησί θα πρέπει να πέφτει σε «χειμερία νάρκη» τον χειμώνα και να περιμένει «ανάσταση» μόνο το καλοκαίρι, την στιγμή που έχει όλες τις προδιαγραφές να αναπτύξει και άλλα εξίσου ενδιαφέροντα είδη τουρισμού.

………..

Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Κάρπαθος μπορεί ναι μεν να βασίζεται στον τουρισμό δεν παύουν όμως να υπάρχουν και εναλλακτικοί τρόποι ώστε να «ξυπνήσει» το νησί. Το σημαντικό που θα πρέπει να κάνει είναι να δώσει ώθηση στον χειμερινό τουρισμό, στην εγκατάσταση κάποιας σχολής ανώτερης ή ανώτατης εκπαίδευσης και τέλος στην ανάπτυξη της γεωργίας και κτηνοτροφίας.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ:

Ανάλαφρος, απλή καθημερινή γλώσσα, λόγος που βγαίνει αβίαστα που προκαλεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Οι τίτλοι των κειμένων είναι παραπλανητικοί. (Παράδειγμα στην σελ 225 κείμενο με τίτλο «Ποιο το χρώμα της αγάπης;» ενώ κάποιος θα νομίζει ότι είναι ερωτικό κείμενο, είναι ένα κείμενο που αφορά την πολιτική) που δίνουν όμως μία διαφορετική άποψη για τις καταστάσεις και τα γεγονότα που περιγράφονται.

Είναι αυτό που περιγράφεται στο οπισθόφυλλο «σκέψη έξω από το κουτί». Πάνω απ΄ όλα όμως είναι αυτοβιογραφικά δοκίμια, με γερές δόσεις αλήθειας και ρεαλισμού. Κείμενα που όταν τα διαβάσεις πρώτη φορά ίσως να μην καταλάβεις το νόημα και τα κρυφά μηνύματα. 

Είναι το «δαιμόνιο» όπως έλεγε και ο Σωκράτης στην Αρχαία Ελλάδα, μια εσωτερική φωνή που μου μιλάει και με καθοδηγεί και ενώ έχουμε επισήμως χειμώνα θα σας κάνω ένα μικρό βασανιστήριο και θα σας γυρίσω πίσω στο καλοκαίρι με εικόνες που γνωρίζουμε όλοι εμείς εδώ όταν γυρνάμε στο αγαπημένο μας τόπο.

Σελ. 137,   ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΓΥΑΛΙΑ

Έτσι και αυτές οι παραλίες που σας περιγράφω. Ήταν όμορφες αλλά μέχρι εκεί. Ενώ οι δικές μου παραλίες… Με περίμεναν κάθε χρόνο, φιλοξενούσαν τους φίλους μου, την οικογένεια μου.

Ήξεραν τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου, ήξεραν τα μυστικά μου κρυφά και φανερά. Φιλοξενούσαν τα ραντεβού μου, τις τρέλες μου, τα πάρτι της παρέας μας, τα τραγούδια μας, τα φλερτ μας, τις βραδιές αγκαλιά με μπύρες.

Ήταν το φόντο όλων μου των φωτογραφιών ήταν η ζήλια κάθε ξένου που ερχόταν στο νησί και η λαχτάρα των ξενιτεμένων.

Ότι μπορούσε να ονειρευτεί ο καθένας από διακοπές, από γλέντι, από καλοκαίρι, από φρεσκάδα, από καλοπέραση, το είχε το δικό μου καλοκαίρι. Γι αυτό ακόμα και οι τουρίστες ήταν φανατικοί με το νησί μου και ερχόντουσαν κάθε χρόνο και είχαν γίνει και αυτοί ένα με μας τους ντόπιους.

Είχαν ανακαλύψει και αυτοί «το δικό τους τριαντάφυλλο»  Ακριβώς όπως ο μικρός πρίγκιπας!

Εμένα το καλοκαίρι μου είναι δροσερό γεμάτο θάλασσα με ένα απαλό αεράκι να χαϊδεύει τα μάγουλα μου, γεμάτο μπλε σαν τον ουρανό και την θάλασσα την καταγάλανη.  Σαν τον βυθό με τα αμέτρητα ψαράκια που βλέπω να πηγαίνουν εδώ και εκεί όταν βουτάω

Άλλες φορές περιγράφει την αγωνία και το άγχος μου όταν έδινα Πανελλήνιες εξετάσεις. Στιγμές τόσο δυνατές που έχουν χαραχτεί βαθειά μέσα στην μνήμη μου. Αδικία και ανταγωνισμός σημειώσατε χ στην Κάρπαθο του 1997 με βασικές ελλείψεις αλλά δίψα για γνώση και νέες ανακαλύψεις. Σκέψεις που ίσως τώρα να μας φαίνονται αστείες .

ΣΕΛ 57 με τίτλο Μα καλά, εσύ πως και δεν πέρασες πανεπιστήμιο;

Κάθε μέρα γυρνούσα χαρούμενη από το σχολείο. «Μαμά έγραψα καλά» και κατευθείαν στην τηλεόραση για να δω τις απαντήσεις των θεμάτων. Και ναι, είχα δίκιο, είχα γράψει καλά….

Ώσπου ήρθε και η τελευταία μέρα. Τα μαθηματικά. Πάντα το φοβόμουν αυτό το μάθημα. Το είχα διαβάσει περισσότερο από κάθε άλλο μάθημα. Αλλά μέσα μου ένιωθα έναν τρόμο.

Το τελευταίο μου μάθημα για το πανεπιστήμιο. Στην παναγία άναψα δύο κεριά. Ένα για μένα και ένα για τα μαθηματικά….. τώρα ήθελα διπλή βοήθεια.

Στο θρανίο περιμένοντας τα θέματα προσπαθούσα να αστειευτώ με τους συμμαθητές μου, αλλά εμένα με είχε ήδη λούσει κρύος ιδρώτας. «και εάν είναι δύσκολα;» «Και αν δεν τα ξέρω;» «Θεέ μου κάνε να μην πέσουν τα «όρια»»

Όταν ήρθαν τα θέματα δεν τα κοίταξα καν. Άρχισα να γράφω αμέσως την θεωρία. Την είχα γράψει τέλεια. Πήγα να ξεκινήσω την πρώτη άσκηση αλλά…. Δεν μπορούσα να καταλήξω σε συμπέρασμα. Να βρω την λύση με λίγα λόγια. Ξεκίνησα την δεύτερη άσκηση. Πάλι το ίδιο. Την Τρίτη κοκ.

Άρχισαν να τρέμουν τα χέρια μου, το στυλό μου δεν ακολουθούσε την σκέψη μου και ξέσπασα σε κλάματα. Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι και λέρωσαν την λευκή κόλλα που από ώρα αγωνιούσα να γεμίσω.

Για μια στιγμή πέρασαν όλα από μπροστά μου, η δική μου απογοήτευση, ο δικός μου κόπος και προσπάθεια. το ρεζιλίκι της αποτυχίας, η στεναχώρια των δικών μου.

Έλυσα και ένα τελευταίο ολοκλήρωμα, σκούπισα τα δάκρυα μου και θυμήθηκα ένα ποίημα που είχα διαβάσει κάπου κάπως κάποτε. «Σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος… αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεται…»

Και άλλες φορές καταπιάνεται με αιώνια ερωτήματα όπως το Σ΄αγαπώ, μία λέξη τόσο μικρή με ένα τεράστιο νόημα να την συνοδεύει και ένα άγχος πολλές φορές. Πότε πρέπει να πούμε σ΄αγαπώ; Πρέπει να το αισθανόμαστε για να το πούμε; Κι αν δεν το έχουμε πει ως τώρα;

Ένα μικρό απόσπασμα από το δοκίμιο με τίτλο Το Σ΄αγαπώ. Σελ 21

Περίμενα το καλοκαίρι σαν την Δευτέρα παρουσία.

Ερχόταν η φίλη μου η Μαρία Διάκου από την Αθήνα και ανταλλάζαμε τα ημερολόγια μας.  Διάβαζε η μια της άλλης. Αυτό ήταν η έκφραση υπέρτατης φιλίας.

«Μαρία εσύ γράφεις πολύ πιο διαφορετικά από μένα» μου έλεγε….. 

«μάλλον εσύ αγαπάς πιο πολύ από μένα!!!» ήταν η διαπίστωση της.  Ναι, το είχα δεχτεί από μικρή ότι αγαπώ πιο πολύ από κείνη……  και το ημερολόγιο ήταν ο μάρτυρας!

Σε κάποιες άλλες φορές συναντάμε την γυναικεία ανασφάλεια και ματαιοδοξία. Το άγχος των γυναικών να αρέσουν εξωτερικά στους άνδρες ή μήπως για να καταφέρουν να συμπαθήσουν ή να καλύψουν έστω, την δική τους ανασφάλεια;

Τελειώνοντας την παρουσίαση του βιβλίου, όσοι από εσάς πάρετε το βιβλίο θα διαπιστώσετε ότι σε όλα τα κείμενα με κάποιον τρόπο άμεσο ή έμμεσο εμπλέκεται η Κάρπαθος.

 ΣΕΛ 107  με τίτλο          ΕΓΩ ΔΕΝ ΠΑΩ ΜΕΓΑΡΟ

Θυμάμαι μία φορά είχε έρθει ένας πολιτικός, δεν θυμάμαι ποιανού κόμματος, αλλά υποθέτω του ΠΑΣΟΚ καθώς σαν χωριό ήμασταν όλοι πράσινοι.

Θυμάμαι λοιπόν αυτόν τον τύπο να μιλάει, να έχει μαζευτεί απίστευτος κόσμος και εμείς μικρά να σκαρφαλώνουμε στα γύρω παράθυρα για να δούμε τι ήταν αυτό το σημαντικό που συνέβαινε και είχε μαζευτεί τόσος κόσμος.

Ο άνθρωπος αυτός μιλούσε και για έναν παράξενο λόγο εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα. Όχι γιατί είχε φασαρία και δεν άκουγα, αλλά γιατί χρησιμοποιούσε έναν «ξύλινο λόγο» που δεν τον καταλάβαινα όχι μόνο εγώ αλλά και οι συγχωριανοί μου.

Με έκπληξη μου διαπίστωσα από τόσο μικρή πως οι άνθρωποι θαυμάζουν αυτούς που καταφέρνουν να μιλάνε και δεν τους καταλαβαίνουν. Όχι γιατί μιλάνε κάποια ξένη γλώσσα αλλά γιατί μιλάνε τόσο όμορφα χωρίς στην ουσία να λένε τίποτα σημαντικό.

Κλείνοντας, θέλω να σας δώσω τροφή για σκέψη, γι αυτόν τον λόγο θα σας διαβάσω την τελευταία ιστορία του βιβλίου μου η οποία είναι δανεισμένη από ένα άλλο βραβευμένο βιβλίο του Καθηγητή του Οικονομικού Π,ανεπιστημίου Αθηνών  κου Δημήτρη Μπουραντά.

ΣΕΛ 241       ΓΙΑ ΑΕΤΟΠΟΥΛΑ ΚΑΙ ΚΟΤΟΠΟΥΛΑ

Μια φορά, ήταν ένας γεωργός που καλλιεργούσε ένα χωράφι. Κάποια μέρα, εκεί που έσκαβε, πετούσαν από πάνω του αετόπουλα και τον έκαναν να χαρεί πολύ καθώς τα είχε και για συντροφιά και για παρέα.

Μια μέρα λοιπόν τα πουλιά αυτά δεν πέταξαν πάνω από το χωράφι το οποίο καλλιεργούσε ο γεωργός.

Το παραπάνω γεγονός τον παραξένεψε και έτσι αποφάσισε να πάει στο μέρος από το οποίο πετούσαν τα πουλιά να δει γιατί δεν έρχονται πια.

Όταν πήγε αντίκρισε μια φωλιά με ένα αυγό μέσα. Ο γεωργός αποφάσισε να το πάρει και να το βάλει στο κοτέτσι του μαζί με τα άλλα αυγά.  Θα το κλωσούσαν και αυτό οι κότες του.

Έτσι και έγινε. Οι κότες το κλώσησαν και έτσι έγινε ένα αετοπουλάκι όπου ζούσε με τα άλλα κοτοπουλάκια. Οι κότες και τα κοτοπουλάκια το είχαν πείσει ότι και αυτό είναι ένα κοτοπουλάκι.

Μια μέρα ξαναήρθαν τα αετόπουλα και πετούσαν από πάνω από το κοτέτσι. Όταν τα είδε το μικρό αετόπουλο θαμπώθηκε και ήθελε και αυτό να πετάξει!!! Όμως οι άλλες κότες του έλεγαν ότι  δεν μπορεί να πετάξει γιατί είναι κότα.

Η μαμά-κότα μάλιστα του έλεγε ότι αν τολμήσει να πετάξει θα πέσει και θα σχίσει τα φτερά του γύρω από το περιφραγμένο κοτέτσι. Ο μπαμπάς κόκορας του έλεγε ότι και να πετάξει δεν θα βρει αλλού το σίγουρο σιτάρι που είχαν στο κοτέτσι και έτσι θα πέθαινε από την πείνα.

Το μικρό αετόπουλο πείστηκε ότι πράγματι δεν μπορούσε να πετάξει και έτσι κάθε μέρα έλεγε… τι ωραία που είναι να πετάς!!!! Και όσο περνούσαν οι μέρες όλο και πιο πολύ αποτραβιόταν μέσα στο κοτέτσι.

Μια μέρα το έψαχνε ο γεωργός που είχε καιρό να το δει έξω με τις άλλες κότες πήγε μέσα στο κοτέτσι και το βλέπει να είναι νεκρό με τα φτερά κατεβασμένα σε μια άκρη. Είχε πεθάνει από την θλίψη του.

Καταλαβαίνετε βέβαια ότι τα κοτόπουλα και τα αετόπουλα έχουν μεταφορικά νοήματα. Σκεφτείτε αν και ποιοι σας έχουν κλεισμένους σε «κοτέτσια» για να μην  «σπάσετε τα φτερά σας» ακόμα και κάτι τέτοιο να γίνει θα λέτε: «Έκανα κάτι και απέτυχα» καλύτερο από την απραξία. Μην φοβάστε ότι θα «χάσετε το σίγουρο σιτάρι»  να θυμάστε πάντα την θέα από ψηλά.

Τέλος,  θα ήθελα να σημειώσω ότι το βιβλίο αυτό είναι αποκλειστικά δικό μου δημιούργημα από τα κείμενα, τις φωτογραφίες και την διόρθωση. Ίσως να βρείτε λάθη γιατί κανείς δεν είναι τέλειος όσο και αν προσπαθεί. Θα είναι μεγάλη χαρά για μένα να μου τα επισημάνετε και να επικοινωνήσετε μαζί μου είτε τηλεφωνικά είτε με ηλεκτρονική αλληλογραφία.

Ακόμα, θα ήθελα να ευχαριστήσω την

Πρόεδρο του Συλλόγου Οθειτών κα Φραγκίτσα Σταυράκη και το ΔΣ του Συλλόγου για τις συμβουλές και την παραχώρηση της αίθουσας που βρισκόμαστε.

Θα είναι μεγάλη παράλειψη να μην ευχαριστήσω την  φίλη και συγχωριανή μας Ζωή Παπακώστα για την υλική και ψυχολογική βοήθεια σε αυτήν μου την προσπάθεια.

Επίσης, στην κυρία Μαίρη Μιχαηλίδη αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ από μένα για τους υπέροχους λουκουμάδες που έφτιαξε ειδικά για απόψε.

Ευχαριστώ όλους εσάς που με τα σχόλια σας και την υποστήριξη σας, μου δίνετε θάρρος να συνεχίσω αυτό το όμορφο ταξίδι που αρχίσαμε μαζί. Σας ευχαριστώ όλους θερμά.

Στην συνέχεια ακολούθησε συζήτηση με το κοινό και ανταλλαγή απόψεων και ιδεών. Ήταν μία υπέροχη βραδιά.