Ο Σεπτέμβριος για μένα έχει ξεχωριστή σημασία. Είναι ο μήνας που έχω τα γενέθλια μου, είναι ο μήνας που τελειώνουν οι διακοπές, είναι ο μήνας που επιστρέφαμε στα θρανία. Είναι ο μήνας που άρχιζε η πλάκα, η περιπέτεια, η «οδύσσεια» μας.
Πάντα με μία χαρά και ένα κρυφό άγχος να μας κυριεύει. Ιδιαίτερα όταν αλλάζαμε επίπεδα. Από το Nήπιο στο Δημοτικό, από το Δημοτικό στο γυμνάσιο και από το Γυμνάσιο στο Λύκειο και μετά το μεγάλο βήμα στο πανεπιστήμιο… Σε κάθε επίπεδο ήμασταν οι μικροί και μετά οι μεγαλύτεροι. Πάντα υπήρχε κάποιος μικρότερος μας που τον είχαμε του χεριού μας…
Θυμάμαι σαν παιδί να παίζω ατέλειωτες ώρες, να κάνω συμμαχίες, να οργανώνω συνωμοσίες, να πέφτω και να χτυπάω στα γόνατα, να τρέχω πάνω στα χώματα, θυμάμαι τα πρωτοβρόχια। Ακόμα μυρίζω το βρεγμένο χώμα και θυμάμαι τα δέντρα να γίνονται από πράσινα, καφέ και μετά να πέφτουν τα φύλλα και να έρχεται ο χειμώνας।
Πάντα με μία χαρά και ένα κρυφό άγχος να μας κυριεύει. Ιδιαίτερα όταν αλλάζαμε επίπεδα. Από το Nήπιο στο Δημοτικό, από το Δημοτικό στο γυμνάσιο και από το Γυμνάσιο στο Λύκειο και μετά το μεγάλο βήμα στο πανεπιστήμιο… Σε κάθε επίπεδο ήμασταν οι μικροί και μετά οι μεγαλύτεροι. Πάντα υπήρχε κάποιος μικρότερος μας που τον είχαμε του χεριού μας…
Θυμάμαι σαν παιδί να παίζω ατέλειωτες ώρες, να κάνω συμμαχίες, να οργανώνω συνωμοσίες, να πέφτω και να χτυπάω στα γόνατα, να τρέχω πάνω στα χώματα, θυμάμαι τα πρωτοβρόχια। Ακόμα μυρίζω το βρεγμένο χώμα και θυμάμαι τα δέντρα να γίνονται από πράσινα, καφέ και μετά να πέφτουν τα φύλλα και να έρχεται ο χειμώνας।
Αν μπορούσα ακόμα θα έτρεχα να βρω τους αγαπημένους μου “Καλαούρους”. Που τώρα πια δεν θέλω να βλέπω και σιχαίνομαι. Απίστευτη μανία. Πως και πώς να έρθουν τα πρωτοβρόχια για να βγουν τα σαλιγκάρια… να πάμε να τα μαζέψουμε να μας τα μαγειρέψει η μαμά.
Όταν λέγαμε στο σχολείο στα άλλα παιδιά ότι το μεσημέρι θα τρώγαμε σαλιγκάρια ήταν σαν λέγαμε ότι τρώμε το καλύτερο φαγητό στον κόσμο…!!! Μπορεί να ερχόταν και η γειτόνισσα για να πάει μία «μυρωδιά».
Μ αρέσει ο Σεπτέμβριος με τον τρύγο του στα αμπέλια και το κρασί να ετοιμάζεται με τόσο κόπο. Με τον απίστευτο μόχθο των μεγάλων και την αγωνία να δουν πως θα πάει και αυτή η χρονιά. Μην φάνε τα σταφύλια τα πουλιά ή τα ποντίκια.
Μ αρέσει γιατί είναι η εποχή που έχω τα γενέθλια μου. Μεγάλωνα ένα χρόνο!
Θέε μου τι αγωνία και αυτή; Να μεγαλώσω… Κάθε χρόνο δεν μου αρκούσε μόνο ο ένας χρόνος… Ήθελα να μεγαλώνω δύο χρόνια μαζί. Και ο χρόνος… αυτός ο χρόνος ο απίστευτος. Περνούσε τόσο βασανιστικά αργά… Μου φαινόταν σαν να ήταν αιώνας μέχρι να έρθουν τα επόμενα γενέθλια μου.
Άκουγα τους μεγάλους να λένε ότι ο χρόνος περνάει γρήγορα και δεν τους καταλάβαινα. Για μένα περνούσε αργά… πολύ αργά! Μέχρι που κάποια στιγμή έχασα τον χρόνο…
Άρχισε να τρέχει με ιλιγγιώδης ταχύτητες.
Την μία ήμουν 8 και ήμουν Δευτέρα Δημοτικού, μετά 17 και μόλις τελείωνα το Λύκειο, μετά έγινα 22 και μόλις είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο, μετά 25 και έψαχνα δουλειά και φέτος 30! Απίστευτο μου φαίνεται. Πότε πρόλαβε και πέρασε ο χρόνος; Ή μάλλον τα χρόνια;
Εγώ 30 χρονών; Δεν το πιστεύω ούτε εγώ η ίδια. Όταν ήμουν μικρή και κάποιος μου έλεγε ότι είναι 30 θεωρούσα ότι είναι μεγάλος! Σχεδόν γέρος. Υπολόγιζα πόσα χρόνια θέλω να φτάσω ακόμα μέχρι τα 30 και ήταν πολλά….!!! Έκανα σχέδια. Ναι σχέδια. Μέχρι τα 30 θα έχω παντρευτεί, ίσως να έχω και ένα παιδί…
Και τώρα είμαι 30 και ναι, έχω ένα παιδί. Τον εαυτό μου! Εγώ ακόμα παίζω με τις κούκλες στα όνειρα μου. Ακόμα διαβάζω παιδικά παραμύθια με νεράιδες, μάγισσες και δράκους. Ακόμα ονειρεύομαι τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο, ακόμα πιστεύω ότι τον Σεπτέμβριο θα ανοίξει το σχολείο. Ακόμα μετράω τις χρονιές με βάση τον Σεπτέμβριο.
Προχθές πήγα στο «Τζάμπο» να πάρω σχολικά!! Για μένα φυσικά. Εγώ έχω ακόμα στο μυαλό μου την απαίσια διαφήμιση για τσάντες σχολικές που έλεγε «Παξός και ξερός» καμιά φορά μου ξεφεύγει το σλόγκαν, ακόμα θυμάμαι τις εκδόσεις Gutenberg που διαπίστωσα ότι δεν υπάρχουν πια!
Τα χρόνια πέρασαν και τα κεράκια φέτος στην τούρτα μου θα είναι 30. Μου φαίνεται σαν να είναι κάποιου άλλου τα γενέθλια. Πρώτη φορά που δεν θέλω να περάσει ο χρόνος, πρώτη φορά που θα αρχίσω να λέω ότι θέλω να σταματήσει ο χρόνος.
Τα κεράκια θα είναι 30… Μελαγχόλησα λίγο στην αρχή αλλά για να ξορκίσω το κακό πήγα ακόμα μία φορά στο «Τζάμπο» και αγόρασα φούξια τραπεζομάντιλο, πιατάκια για γενέθλια, πιρουνάκια, κουταλάκια και μια ασημένια επιγραφή που θα την κρεμάσω στην είσοδο του διαμερίσματος μου που θα λέει “The party is here”
Ναι, στα αλήθεια εδώ θα είναι το πάρτι. Θα κάνω ένα πάρτι. Θα έρθουν όλοι οι φίλοι μου, όλοι αυτοί που αγαπώ και νοιάζομαι. Θα περάσουμε όμορφα. Και εγώ θα είμαι 30! Δεν με νοιάζει όμως κανείς δεν πιστεύει ότι είμαι 30 δείχνω μικρότερη και είμαι. ΄
Μου είχε πει ένας ηλικιωμένος στην τράπεζα ότι είναι 92 χρονών! «Άμα με ρωτήσεις πόσο είμαι θα σου πω ότι είμαι 20, για πότε πέρασαν τα χρόνια δεν το κατάλαβα θαρρώ πως ήταν χθες ακόμα που πήγαινα σχολείο» Έτσι και εγώ θαρρώ πως ήταν χθες ακόμα όταν πήγαινα σχολείο. Και όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο θα γιορτάζω.
Έχω καταλάβει ότι όσο μεγαλώνω, τα χρόνια περνούν αντίστροφα. Εγώ μικραίνω. Όμως ναι φέτος θα το γιορτάσω με ένα μεγάλο πάρτι. Ναι ναι The party is here!
