Welcome

Εδώ θα βρείτε σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες, ανησυχίες και πολύ στρες. Έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα.

Τις μεγάλες αντιθέσεις και τα αντικρουόμενα συναισθήματα.

Εδώ θα βρείτε παιδικές φαντασιώσεις και την βαρβαρότητα του ρεαλιστμού που βιώνει κανεις, όταν μεγαλώσει.

Όλα εδώ, με μπόλικη χρυσόσκονη, τυλιγμένα με ζάχαρη, με γεύση γλυκό κεράσι, με μυρωδιά τριαντάφυλλου και βανίλιας. Όλα εδώ, σε ένα ποτήρι, να τα πιείτε και να ευχαριστηθείτε.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο τον δικό μου.

16 Μαρ 2009

ΤΟ Σ΄ΑΓΑΠΩ


Διαβάζοντας αυτό που θα γράψω μόνο και μόνο από τον τίτλο θα αρχίσεις να δυσανασχετείς. Το σ αγαπώ θα πεις… άντε πάλι … μια από τα ίδια… δεν βαρεθήκατε πια;;; Τόσα βιβλία έχουν γραφτεί τόσα τραγούδια έχουν τραγουδηθεί… Θέε μου τι κλισεεεεεε;;;;
Οι πιο ρομαντικοί από σας θα πουν ότι είναι ωραίο θέμα και πάντα θα συγκινεί το ανθρώπινο είδος. …. Ναι και αυτό μετράει δεν λέω όχι.

Άσχετα όμως με το τι θα σκεφτεί ο καθένας σας, για μένα το σ αγαπώ έχει ξεχωριστή σημασία. Και θα μου πεις για όλους μας έχει… απλώς εγώ δεν ήξερα ότι είχε και για μένα τόση μεγάλη σημασία. Απλώς πιάστηκα αδιάβαστη σε μια ανύποπτη στιγμή σε μια συζήτηση με κάτι φίλες μου από τα παλιά.

Και ιδού ο διάλογος:
- ΦΙΛΗ:, ώστε λοιπόν αρνείσαι να μεγαλώσεις εε;;
- ΕΓΩ:, ναι…
- ΦΙΛΗ:, ναι αλλά ο καιρός περνάει πρέπει να βρούμε κάποιον να αγαπήσουμε να αγαπηθούμε
- ΕΓΩ:, εεεε σιγάααα!!!
- ΦΙΛΗ:, τι σιγά δεν θες να αγαπηθείς;;;
- ΕΓΩ:, να σου πω κάτι; Εγώ σε όλες μου τις σχέσεις μέχρι τώρα δεν έχω πει ποτέ μου σ αγαπώ στον άλλον που ήταν δίπλα μου…όσο μεγάλο και αν ήταν το διάστημα που διαρκούσε η σχέση μου.
- ΦΙΛΗ:, ώστε ποτέ δεν έχεις πει σ αγαπώ;;;;;;;;;

Και ο διάλογος θα σταματήσει εδώ.
Ναι, κυρίες και κύριοι δεν έχω πει ποτέ σ αγαπώ.
Το συνειδητοποίησα τώρα. Δεν είναι πολύ παράξενο;
Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να είναι αφηρημένη, να ζωγραφίζει καρδούλες......


«Μαρία και ερωτηματικό ίσον λοβ φορ έβερ».

Έγραφα μαντινάδες, ποιηματάκια . Να φανταστείς ούτε τα ημερολόγια δεν άφηνα ήσυχα. Έπαιρνα τις σελίδες που έγραφαν ρητά για αγάπες και έρωτες και τα αντέγραφα στο ημερολόγιο μου.

Τώρα που είπα στο ημερολόγιο μου….
Τι μανία και αυτή; Από τότε που έμαθα να γράφω ξεκίνησα να γράφω και ημερολόγιο. Μέσα στις ροζ αρωματικές σελίδες έγραφα αυτά που η ψυχή μου αισθανόταν και το σώμα αρνιόταν πεισματικά να βιώσει. Η μόνη διαφορά ήταν ότι εκεί δεν κρυβόμουν έγραφα «Μαρία και Μανώλης πχ ίσον λοβ φορ έβερ.»

Το ημερολόγιο μου ήταν το καταφύγιο μου. Όταν καταγράφονταν εκεί νόμιζα ότι τα είχα ζήσει κιόλας. Πόσο χαζή θα μπορούσα να είμαι;;;

Περίμενα το καλοκαίρι σαν την Δευτέρα παρουσία.
Ερχόταν η φίλη μου η Μαρία Δ. από την Αθήνα και ανταλλάζαμε τα ημερολόγια μας. Διάβαζε η μια της άλλης. Αυτό ήταν η έκφραση υπέρτατης φιλίας.

«Μαρία εσύ γράφεις πολύ πιο διαφορετικά από μένα» μου έλεγε. «μάλλον εσύ αγαπάς πιο πολύ από μένα!» ήταν η διαπίστωση της.  Ναι, το είχα δεχτεί από μικρή ότι αγαπώ πιο πολύ από κείνη,  και το ημερολόγιο ήταν ο μάρτυρας...

Μπορεί να γελάσετε αλλά δεν είναι 5 χρόνια από τότε που σταμάτησα να γράφω ημερολόγιο. Και ο λόγος; Ακόμα πιο αστείος. Η φίλη μου έμεινε έγκυος και το καλοκαίρι θα γεννούσε. ¨

Όπως καταλαβαίνετε κάθε άλλο παρά την όρεξη μου θα είχε να διαβάζει για τους όχι φανταστικούς τώρα πια έρωτες, αλλά με την φαντασία που τους περιέγραφα.

Από την άλλη όσο και αν δεν ήθελα να μεγαλώσω έπρεπε να συμβιβαστώ με την πραγματικότητα. Ήμουν πια μεγάλη για ημερολόγιο….

Κοντεύουν τώρα 5 χρόνια όσα και το αγοράκι της φίλης μου που έχουμε να τα πούμε τόσο στενά με την Μαρία. Άλλες ανάγκες άλλες προτεραιότητες βλέπεις.  Και ξαφνικά προχθές αυτή η κουβέντα. Αυτή η διαπίστωση.

Μα είναι τελείως οξύμωρο σχήμα να αγαπάς κάποιον από μικρή και ξαφνικά να υπερηφανεύεσαι ότι δεν έχεις πει ποτέ σ αγαπώ. Σχεδόν μελαγχολώ…. «Αλίμονο σε αυτούς που δεν αγάπησαν ζωή, την ομορφιά σου δεν την χάρηκαν» λέει το τραγούδι και ψάχνω να βρω τρόπους να το αντικρούσω.

Η μικρή Μαρία έγραφε «Μαρία και ερωτηματικό ίσον λοβ φορ έβερ.» Και εννοούσε κάποιον. Αυτός ο κάποιος υπήρχε. Αν ήθελες να βρεις το όνομα του μπορούσες απλώς να κρυφοκοιτάξεις στο ημερολόγιο της.

Αυτό που με τρόμαξε περισσότερο στην διαπίστωση της φίλης μου ήταν ότι αν υποθέσουμε ότι τώρα ζωγράφιζα μια καρδούλα θα έγραφα Μαρία + ……. =  ………..  δεν υπάρχει κάποιος δεν υπάρχει συναίσθημα.
 
Τώρα που το ξανασκέφτομαι αν ζωγράφιζα κατά λάθος κάποια καρδούλα το πιο πιθανό είναι να την έσβηνα γρήγορα γρήγορα μην με πάρουν χαμπάρι και πουν ότι παλιμπαιδίζω….

Ίσως τα κόμπλεξ που κατά καιρούς κουβαλάω μαζί μου και πάνω μου και δίπλα μου και μέσα μου να μην με αφήνουν να νιώσω την πραγματικότητα, να νιώσω την ένταση το συναίσθημα να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο,  ίσως τελικά και εγώ να μην αγαπήθηκα τόσο ώστε να καταφέρω να ξεστομίσω αυτήν την τόσο μαγική λέξη. Αλλά αυτό που πιστεύω ακράδαντα είναι όταν τελικά την  ξεστομίσω θα αγαπώ πραγματικά.

Μπορεί να αργήσει αυτή η μέρα ή και μπορεί να είναι πολύ κοντά αλλά κάποια στιγμή θα το πω σε κάποιον. Δεν θα το γράφω σε χαρτάκια επειδή δεν μου βγαίνει, δεν θα αφιερώνω τραγούδια, δεν θα το εννοώ από τα συμφραζόμενα  απλώς θα το πω…

Μαρία + ? = love for ever










Αφιερωμένο στην φίλη μου την Μαρία Διάκου που όσο καλά και αν νομίζει ότι με ξέρει εξακολουθεί να εκπλήσσεται από μένα.














Μαρία + ? = love for ever




8 Μαρ 2009

ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ.....!!!!

Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρή….
Ίσως και να ήμουν Τετάρτη Δημοτικού… Έβλεπα τα παιδιά της έκτης δημοτικού με δέος!!! Θέε μου έλεγα… πόσο μεγάλοι είναι !!! Καλά για το Γυμνάσιο δεν το συζητώ…

Όταν θα πήγαινα στο Γυμνάσιο θα ήμουν πια και επίσημα μεγάλη. Θα κατακτούσα τον κόσμο… Είχα να κάνω τόσα πράγματα!!! Δεν μ έφτανε ο χρόνος. Αγχωνόμουν… Πότε θα τα προλάβαινα όλα αυτά;;;

Είχα και τα βάσανα μου… Πάντα ένα αγόρι να με βασανίζει…!!! Θα σας έλεγα από το νήπιο, αλλά…Δεν είχε έρθει ακόμα το νήπιο στο χωριό μου όταν ήμουν μικρή. (Ήρθε την επόμενη χρονιά, μην νομίζετε ότι είμαι και τόσο μεγάλη!!!) … Έτσι λοιπόν σας λέω από το Δημοτικό και όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, είμαι πάντα ερωτευμένη με κάποιον….!!!

Αυτός ο κάποιος βέβαια υπήρχε μέσα στην σκέψη μου, μέσα στο μυαλό μου αλλά ποτέ δεν μάθαινε τα αισθήματα μου…. Ήμασταν μόνο φίλοι…. Μέχρι εκεί…!!!

Όταν θα πήγαινα στο Γυμνάσιο «τα μάγια θα λύνονταν» Το εκάστοτε αγόρι όχι μόνο θα μάθαινε τα αισθήματα μου αλλά θα είχε και θετική ανταπόκριση σε αυτά. Θα γινόμουν πιο όμορφη, πιο έξυπνη, πιο ανεξάρτητη κοκ

Και το Γυμνάσιο ήρθε…..!!!
Το κακό είναι ότι ήρθε και το Λύκειο και αργότερα και το Πανεπιστήμιο….!! Και αυτό το θαύμα συνεχώς αναβαλλόταν. Όλα αυτά που περίμενα ότι θα γίνουν έπαιρναν μια αυτόματη αναβολή προς το μέλλον!!!

Ήμουν μικρή, ήμουν παχουλή, ήμουν ντροπαλή και για κάποιον περίεργο λόγο πάντα ήμουν έξυπνη!!

Ίσως αυτή η εξυπνάδα μου και το ανελέητο κυνήγι της γνώσης και της μάθησης ήταν που μου στοίχισαν κάποιους μήνες στο νοσοκομείο και τα επακόλουθα του…!!! Το μόνο που δεν έπρεπε να είμαι ήταν να είμαι έξυπνη…!!! Απλώς δεν χρειαζόταν…

Δεν χρειαζόταν στ αλήθεια…!!! Και τότε ήταν που ονόμασα τον εαυτό μου πεταλούδα… θα ήθελα να έχω και την ομορφιά της και την ξεγνοιασιά της και την χαζομάρα της όπως νόμιζα…

Και τότε έπεσε στα χέρια μου ο μύθος που είχαν οι Αρχαίοι Έλληνες για τις πεταλούδες…. (Διάβασε προηγούμενη ανάρτηση μου και θα καταλάβεις) και αντιλήφθηκα ότι τελικά, μερικά πράγματα ίσως και να μην είναι τυχαία…

Αισίως έκλεισα τα 28 χρόνια της ζωής μου και επιμένω και εξακολουθώ να σκέφτομαι σαν εκείνο το μικρό κοριτσάκι της Τετάρτης Δημοτικού, που σας περιέγραφα πρωτύτερα.

Τι και αν έχουν περάσει χρόνια….
Τι και αν έχω διαβάσει αμέτρητα βιβλία…
Τι και αν πήγα στα «μεγάλα σχολεία»

Εγώ αρνούμαι να μεγαλώσω….!!!

Οι φωνές γύρω μου φουντώνουν!!!
Τι θα κάνεις στην ζωή σου;
Οι συμμαθητές σου προχωράνε, παντρεύονται κάνουν παιδιά, οικογένειες δουλεύουν βασανίζονται….

Εγώ μόνο χαίρομαι….!!! Και πολύ καλά κάνουν….!! Όλα είναι θέμα προσωπικών επιλογών…
Χαίρομαι επίσης και για άλλον έναν λόγο: Γιατί αυτές οι φωνές έρχονται απ έξω… Φαντάζεστε να άκουγα φωνές; Θα με λέγατε σχιζοφρενή….!!!

Εγώ θα συνεχίσω:
Το διάβασμα….
Το γράψιμο που τόσο μ αρέσει…
Να ονειροπολώ….!!!!
Να πηγαίνω σινεμά…
Να ακούω μουσική…
Να πηγαίνω για καφέδες που διαρκούν ώρες με κολλητές…
Να κάθομαι με τις ώρες στο facebook !!!
Να κάνω μεταπτυχιακά μέχρι να βαρεθώ….
Να δουλεύω πααααααρα πολύ. (όπου και όποτε τύχει)

Τώρα κάνω μια καινούρια αρχή…
Νομίζω θα τα καταφέρω…. Να καταφέρω όσα επί χρόνια αναβάλλω και προωθώ στα επόμενα χρόνια.

Και που ξέρεις;
Ίσως να βρεθεί και αυτός που θα με μαγέψει… όπως τότε…!!!!


Αφιερωμένο στην φίλη μου Πόπη
Που και αυτή ποτέ δεν θα μεγαλώσει… και ας λέει ότι είναι 30 ενώ είναι μόλις 28!!!!